بسمه تعالی ما در تپه کوره بوشی مستقر بودیم و من یک دوست داشتم به نام رضا جانی بود و ما چند نفری بودیم با هم همسنگر و یک سنگر چهار نفری داشتیم . ما چهار نفر یک برادر بودیم و نام ما چهار نفر یکی خودم افشار و یکی که همیشه بیادش هستم رضا جانی و یکی عزیز دهقان ور و یکی علی بود و ما چهار نفر همیشه خوش بودیم و در سرمای سخت و باران شدیدی که بر روی مان می آمد . من و رضا هم پست بودیم و در نزدیکی ۱۶۰ قدمی عراقی ها بودیم و شبی دندان رضا درد گرفت وبه من می گفت افشار یک تیر به من بزن و مرا از این درد خلاصم کن و از ناراحتی رضا من اشک در چشمانم جمع شده بود و رضا از درد دندان خود را می خواست بکشد با نارنجک و من نارنجک را از دست رضا گرفتم و من شروع کردم که رضا جان این سختی ها را باید تحمل کرد . ووقتی که پست ما تمام شد ما خیس آب شدیم و از سرما می لرزیدیم . آب باران جمع شده بود توی سنگر و آمدیم توی سنگر رضا از سرما و از درد دندان خوابش نمی برد و یکسره گریه می کرد و من رضا را دلداری می دادم و به او می گفتم که بخواب تا فردا صبح تو رابه بهداری می برم و یک روز رضا به من گفت افشار برای من ۲۰تا فشنگ کلاشی عراقی که گرفته بودیم و از آنها یادگاری برایم جاسوئچی و گردنبند خودکار برایم درست کن و یادش بخیر وقتی که فشنگها را درست کردم و بهش دادم همۀ آنها را برده بود و روی آنها را اسم من را حک کرده بود . یادم هست که در شب ۲۲ بهمن با رضا با ۳ نگهبان بودیم و ساعت در حدود ۵/۳ بود و باران شدیدی بر روی سرمان فرود می آمد و در همین حین بودیم که صدایی شنیدیم و به رضا گفتم که رضا ساکت باش که من یک صدایی شنیدم و بلافاصله دوربین را برداشتم و به طرف دهکده زرین جوب را نگاه کردم و دیدم عراقی ها دارند می آیند بطرف ما و وقتی که به رضا کفتم که عراقی ها دارند می آیند به طرف ما بلافاصله رفت و قمقمه آب را پر کرد و به من گفت این قمقمه را آب پر کرده ام . یادگاری از من داشته باش افشار و من ناراحت شدم و گفتم رضا این چه حرفی است که می زنی و من گفتم که خدا نکند که طوری بشوی و امیدوارم که دست خدا همراه همه باشد در همین حال بودیم که صدای تیر اندازی شروع شد و ما هم یکسره با نارنجک تفنگی دهکده زرین جوب را زیر آتش گرفتیم و درگیریمان تمام شد و یادم آمد یک روزی نامه ای برای رضا آمده بود . نامه از طرف نامزدش بود و در آن نوشته بود که رضا جان حالا که خدمت دارد به پایان می رسد خیلی از خودت مواظبت کن و وقتی نامه را خواند به من درآمد و گفت افشار خواهش می کنم که جواب نامه ام را بنویس . و بنویس دایی رضا حالش خوب است و نگرانی دایی رضا دوری شماست . و هر روز که غم فرا می گرفت رضا برای من ترانه غمگینی می خواند و مرا از ناراحتی در می آورد . روز آخر که داشتیم از تپه تعویض می شدیم یادم هست که با رضا وسایلمان را کول گرفته بودیم و باران می آمد و آمدیم سوار ماشین شدیم و آمدیم پادگان ابوذر و صبح می خواستیم به مرخصی برویم و به من گفت اقشار من چشم انتظار تو هستم که بیاید خانه مان . و برای من گرفتاری پیش آمد و نتوانستم بروم مرخصی برگشتم . گفت افشار من چشم براه بودم و نیامدید و من برنامه را گفتم . رضا جان گرفتاری برایم پیش آمده بود و برگشت و گفت انشاالله این دفعه باید با خودم بیایی و دفعۀ آخر بود که برادر عزیز و همیشه قهرمان من در ماه ۸ اسفند سالگرد پیروزی رزمندگان حمله ای از سوی دشمن شروع شد و یک تیر مستقیم تک تیر انداز دشمن بر پیشانی رضا جانی و با یک آخ دنیا را ترک گفت و دستش روی پیشانیش خشک شده بود . الهی بمیرم برایت رضا هرگز از یادم نمی رود . تا جام اهل نکرده ام از شی هرگز نکنم رضا را فراموش . و از ما چهار نفر رضا شهید شده و عزیز و علی که خدمت آنها تمام شد رفتند و وقتی کسی که هستم من افشار هستم و از این چهار نفر مانده ام . فیض الله افشار