شهید، خلیل مهدی آبادی: هر کس، زنده بودن را به نوعی تفسیر می کند و من بر آن عقیده هستم که زنده بودن، به معنای خوردن و به معنای آمدن نَفَس و رفتن آن نیست و به معنای تفریح و قدم زدن هم نمی باشد؛ بلکه زنده بودن، به معنی آزاده بودن است. این که می بینیم در سابق همه ی ما در بند اسارت، زنجیر و چنگال آمریکا و شوروی بودیم، به این معنا است که کربلا را فراموش کرده و آن را بد فهمیده بودیم؛ اما خوشبختانه -یک مرتبه- نوری بر آسمان ایران تابیدن گرفت و حسین زمانی برخاست و درس حسین(ع) در کربلا دوباره تکرار گردید؛ چنان که اکنون می بینیم هر گوشه ای از خاک وطن مان کربلا شده است و هر روز که می گذرد، رهروان برحقش کربلای نویی می آفرینند و با تکرار درس، ما می فهمیم که مُرده بودیم و تازه زنده شدیم و به کالبد مُرده ی ما روح تازه ای دمیده شده است، که احساس آزادی می کنیم. در این مقطع تاریخی، من هم وظیفه ی شرعی خود دانستم که به ندای «هل من ناصرٍ ینصرنی؟» حسین زمان خود پاسخ مثبت گویم و سلاح جنگی را به کفی و قرآن -این کتاب خدا و این آیات حقیقت نما- را به کف دیگر گیرم و به جبهه بروم و با دشمن دین خدا بجنگم، تا به آرزوی آزادمردان -که مرگ در راه خداست- برسم. به امید روزی که مستکبری در جهان نباشد و به امید پیروزی حق بر باطل. (۱۷۴۲۰۰۴)