شهید، حسین بازدار: بنده، حسین بازدار که به فرمان امام امت -روحی فداه- روانه کردستان شدم. دیاری که از یک طرف توسط صدامیان از خدا بی خبر، مورد تجاوز واقع شده و از طرف دیگر گروهک ها، دیوانه وار به آنجا حمله کرده اند. به کردستان آمدم تا بتوانم، دین خود را نسبت به اسلام و قرآن و مکتب، ادا کرده و قلب امام زمان (عج) را از خود خشنود نموده باشم، تا من نیز در این پیروزی، نقشی داشته باشم و یا در این راه مقدس، خون خود را نثار کنم؛ زیرا خون من، از خون امام حسین(ع) و یارانش رنگین تر نمی باشد و درخت اسلام، احتیاج به خون دارد و باید سیراب گردد تا ثمره ی آن پابرجا شدن اسلام و صدور انقلاب، به جهان باشد. آری! ما وظیفه داریم، دست ابرقدرت ها، به خصوص آمریکای جنایت‎کار را از سر ملت های مظلوم، کوتاه کنیم، که در این راه، فداکاری و جانبازی لازم است. توصیه و سفارش بنده به شما پدر، مادر، خواهر، برادر، همسر و دیگر خویشاوندان و دوستان این است که: دست از امام و انقلاب نکشید و امام را تنها نگذارید. همیشه به یاد الله باشید، که در این صورت مشکلات حل و تمام امور، آسان خواهد شد. مساجد را خالی نگذارید که مساجد سنگرند. دعاها را باشکوه تر برگزار نمایید؛ زیرا دعا رابطه ی انسان با خالق است و انسانها را تکامل می بخشد و بدانید که مرگ در راه خدا، زندگی و سعادت است و افتخارآفرین. امیدوارم که مرا ببخشید و حلال کنید. خداوند به شما صبر و اجر مرحمت فرماید. فرزندانم را چنان تربیت کنید که در آینده، سربازی فداکار برای اسلام و قرآن باشند و حاضر باشند جان و مال و هستی خود را در راه خدا و فی سبیل الله، فدا نمایند و کلام‎شان همان کلام «علی اکبر»(ع) باشد، که فرمود: «اگر ما بر حق هستیم، از کشته شدن و جان فدا کردن چه باک داریم؟» پس شما هم صبر و استقامت داشته باشید، که اگر مؤمنی صبر نداشته باشد، ایمانش کامل نخواهد بود و به فرمایش امیرالمؤمنین علی(ع): «اگر کسی صبر نداشته باشد، مثل این است که جسدی سر نداشته باشد.» در پایان، امیدوارم، خدا شما را در تمام حالات و برنامه ها، موفق و مؤید بدارد. من که موفق نشدم کربلا را ببینم؛ اگر به کربلا مشرف شدید، از جانب من قبر مقدس سرور آزادگان، حسین بن علی(ع)را ببوسید.۱(۷۶۵۶۹۰۱) حسین بازدار ۲۷/۰۷/۱۳۶۵