شهید محمدرضا علیزاده دهخدایی: خدایا! تو به من چگونه زیستن را بیاموز، من خود چگونه مُردن را خواهم آموخت. ...و بدین سان بود که به امر نایبِ امام زمان(عج) در راه خدا و براى دفاع از اسلام، قرآن، انقلاب و ایران، در جنگ با کفر شرکت کردم. قبل از هر چیز بر شما درود مى ‏فرستم که حماسه های فرزندان دلیر و حماسه آفرین تانْ تاریخ را افتخارآمیز کرد؛ مانندِ پسر سیزده ساله اى که با بستن بمب به خود، به زیر تانک رفت و توانست به این ابرقدرت ها و انسان نماهاى وحشى بفهماند که چگونه یک پسر سیزده ساله ی ایرانىْ با سلاح ایمان مى ‏تواند تمام کامپیوترها، نقشه‏ ها و تانک هاى آنان را -که از فولاد مى‏ باشد- درهم بکوبد و تمام حساب هاى آن ها را به هم ریزد. آفرین و درود بر مادرانى که چنین فرزندان دلیری را در دامن خود پرورش دادند تا عاشورا را دوباره برقرار نمایند و اینجا است که ثابت مى‏ شود مادرانْ بهترین استادان روى زمین هستند. امّا شما اى پدر و مادر عزیز، خواهران و برادران گرامى و منسوبین بزرگوارم! مى‏ دانم شما آن قدر شجاع، دلیر و با ایمان هستید که هرگز راضى نمى ‏شوید به خاطر امانتى که خدا به شما داده و اکنون از شما گرفته است -آن هم در جایى بس با شکوهْ یعنى جبهه ی نبرد حق علیه باطل- گریه کنید. اگر مى ‏خواهید من خشنود باشم، باید راه حق را ادامه دهید و دیگران را به پیمودن در این راه تشویق کنید، تا حماسه‏ هاى تاریخْ توسط سربازان اسلام و ایران هرچه باشکوه تر شود. این را هم بدانید، کسانى که در راه باطل قدم مى‏ گذراند و در قفا نیّتِ خیانت به اسلام، انقلاب و وطن عزیز را -به هر نوع و شکل- دارند، به زودى زود نابود خواهند شد و این شمایید که باید در نابودى آنان کمک نمایید تا هر چه زودتر اسلام پیروز شود و همه ی برادران و خواهران -زیر پرچم اسلام- با صلح و صفا و برادرى و برابرى زندگى نمایند تا دیگر ظالم و ستمگری وجود نداشته باشد. (۱۵۳۰۷۹۹) محمدرضا علیزاده ۱۸/۸/۱۳۵۹

آخرین سخن من این است که من خود را جزء شهدا نمی‌دانم و لیکن چون شهیدان، راه حق را دوست داشته و دارم، اگر امکان دارد مرا در کنار شهیدان امامزاده حسین(ع) دفن کنید. امید است که خداوند این امانت را از شما پدر و مادرم بپذیرد و مورد تأییدش باشد تا هم شما و هم من راضی باشم. شهید محمد رضا علیزاده دهخدائی