شهید، رحیم یونسى: خداى را سپاس مى‏ گویم که به من فهم رفتن در راه خودش (حق) را عطا کرده است. خدایا! از گناهان من حقیر در گذر و مرا به راه نیکى و پاکى هدایت فرما؛ بارالها! اگر عُمْرِ من به فرضْ پنجاه سال است، آن را بگیر و به قدر یک چشم به هم‏ زدن، به عُمْرِ رهبرم بیفزا؛ خدایا! در جوانى گناه نمودم و نعمت دادى؛ شُکر آن را بجا نیاوردم!... همّتم دادى؛ لکن بى‏ همّتى نمودم!... دین، ایمان، قرآن، شرف و حیثیّت دادى؛ به آن اعتنا نکردم! حال نمى‏ دانم با چه رویى به درگاهت بیایم؟! بارالها! به حقّ خون حسین مظلوم(ع) - خونى که چشم ما لیاقت دیدن برکت آن را ندارد- مرا به راه راست هدایت کن و مرا جزو سربازان اسلام قرار ده و اگر لیاقت دارم، شهادت را نصیبم گردان. سخنى با شما؛ پدر و مادر عزیزم! نمى‏ دانم این زبان با چه رویى قادر و طالب به جلبِ رضایت شما است؟ الآن که در حال نوشتن وصیت نامه ی خود مى ‏باشم، نمى‏ دانم چگونه شما را نسبت به خود راضى کنم؟ در طول عُمْر کوتاهم، آن قدر شما را آزردم که نمى ‏توانم راضی تان نمایم و در آن دنیا برگه ی رضایت از شما دریافت کنم؛ ولى این را مى ‏دانم که با همه ی این احوال، دوسْتَم دارید و مى ‏دانم اى پدر و مادرم! اگر خبر شهادت مرا به شما بدهند، ناراحت مى‏ شوید؛ لکن صبرتان براى خدا زیاد است و -ان شاء الله- زیادتر هم مى‏ شود؛ بدانید که خداى متعال مى ‏فرماید: آفرین بر شما که امانت دار خوبى بودید. پدر عزیزم! هم چون کوه استوار باش و مگذار که یک لحظه افراد فرصت طلب از گَردِ راه برسند و دست رنج تو را -که همان خون فرزندت مى ‏باشد- از تو بگیرند و اَجر شما را در مقابل خدا ضایع نمایند. (۱۸۳۸۳۲۶) رحیم یونسى ۲۳/۳/۱۳۶۳