علی اکبر، برادر شهید علی اصغر جمشیدی: علی اصغر استعداد و هوش عجیبی در فراگیری درسهایش داشت و همیشه شاگرد اول کلاس بود، وقتی از مدرسه می آمد بدون اینکه استراحت کرده و یا غذا بخورد به درس و مشق هایش می رسید.
ایشان یک عمر مفید و پر بار و بدون اتلاف وقت داشت و از وقت ها به نحو احسن استفاده می کرد تا اینکه دیپلم ریاضی گرفت و بلافاصله هم در رشته ریاضی و آمار دانشگاه تهران قبول شد.
او با چند تن از دانشجویان قمی در تهران منزلی کرایه کرد و مشغول ادامه تحصیل شد و علی رغم وجود زمینه های فساد و بی بند باری در تهران، با اراده و زمینه ی دینی و مذهبی اش، کمترین تأثیر از محیط نگرفت و بعد از ۴ سال تحصیل به عنوان اولین لیسانس این رشته در قزوین، مدرک خود را دریافت کرد.
او در سن ۲۰ سالگی گاهی در نماز، آنقدر به درگاه خداوند متعال گریه و زاری می کرد که مو بر تن من سیخ می شد و با خود می گفتم: خدایا! یک جوان در چنین سن و سال، مگر چه گناهی باید مرتکب شده باشد که این چنین به تضرع بنشیند، نمی دانم، شاید هم دنیا برایش تنگ شده و به دنبال دنیای بزرگتری بود.
