شهید، عبدالمطلب جهانبخشی: درود خداوند بر پیامبرانش و درود بر خمینی بت شکن و سلام به شهدا و سلام به امت مسلمان و سلام به پدر و مادر عزیز و بستگانم. آمده ایم؛ اما نه برای ماندن، بلکه برای رفتن، به مانند انبیا و اولیای خداوند. شهید با خون خود بین حق و باطل، ندا سر می دهد که: «ای فطرت های پاک! به سوی خداوند بشتابید و در جهت او و برای او کار کنید. خود را فدای او کنید. بدون او هیچ چیزی نمی تواند مفهومی داشته باشد. تو اگر به خود بنگری -با چشم دل و با چشم بصیرت- خدا را می بینی.» ای حجاب ها و ای پرده ها! کنار روید که من با خدای خود پیمان بسته ام؛ پیمان دوستی و محبت؛ پیمان وفای به عهد؛ پیمان به نیکی؛ پیمان به عمل صالح و پیمان به مبارزه با بت های خارجی، همچون صدامیان و بت های داخلی، همچون نفس سرکش. مبارزه ای تا آخر همراه با امام، که به لقاء الله پیوند خورده و به فیض اعلی بپیوندم و وجودم را از سرچشمه اش سیراب کنم، که من تشنه ام؛ تشنه ی دوست. آری! ما که باید برویم از این دنیای فانی؛ پس چه خوب که فانی در بقا شویم. من نیز این کار را کردم؛ اگر او قبول کند. (ان شاء الله) به شما -کسانی که وصیت من را می خوانید- سفارشی دارم و آن این که: خدا را بشناسید و اگر می شناسید، بهتر بشناسید. معارف دینی را خوب بیاموزید و از امام دست برندارید؛ که اگر دست از خداوند و دین او و رهبری که شما را به سوی خدا می خواند بردارید، بدانید که به ریسمان شیطان و شیاطین چنگ زده اید و نابود خواهید شد. در موقع تشییع جنازه ام، چشمانم را باز بگذارید که منافقان و کوردلان بدانند با آگاهی کامل این راه را انتخاب نموده و به سوی شهادت شتافته ام و دستانم را باز بگذارید تا دنیاپرستان و مال پرستان بدانند که من از مال دنیا با خود چیزی نمی برم. آری! همه از اوییم و به سوی او باز می گردیم. پدر و مادرم! به خدمت شما و برادران و خواهرانم سلام عرض می کنم. باری! من را حلال کنید و سلام مرا به سادات محل برسانید. از طرف بنده از اهالی محترم «خوزنین» حلالیت بطلبید. فرزندان مرا به مدرسه بفرستید، تا با مکتب اسلام آگاه شوند. باری، برادرانم و فرزندانم! راه مرا ادامه دهید، که این راه، راه خداست. از خدا می خواهم به پدر و مادران شهدا صبر عنایت فرماید. شما هم صبر کنید و خدا را شکر کنید که در راه اسلام فدا شدم.۱ (۱۲۰۱۴۵۰) عبدالمطلب جهانبخشی ۳۰/۰۷/۱۳۶۳