شهید، محمد فلاح رحمانی: چون در حمله ی فتح کربلا می خواهم شرکت کنم، به نوشتن وصیت نامه مشغول شدم. قبل از هر چیز باید بگویم که کُشته شدن من و هزاران جوان مسلمان دیگر، فقط به جرم اعتقاد به وحدانیّت خدا و رسالت محمد بن عبدالله(ص) می باشد. امروز ما مثل اصحاب امام حسین(ع) در محاصره ی اقتصادی و نظامی قرار گرفته ایم و راه آزاد شدن هم خیلی آسان است. آری! با یک بله گفتن و به رسمیت شناختن مظاهر کفر و ظلم جهان، یعنی آمریکا و شوروی و تن دادن به ذلت و خواری و بردگی آن ها، هم از محاصره ی اقتصادی و هم نظامی نجات پیدا می کنیم؛ اما مگر می شود ما پیرو حسین(ع) و فرزند پاکش، خمینی عزیز باشیم و این چنین انتخاب کنیم؟ هرگز! دور باد از ما چنین عملی!! همه بدانند، من آگاهانه و با انتخاب خود در این راه قدم گذاشتم و از آن زمان -که من این راه را شناختم و انتخاب کردم- روز به روز از عمرم می گذرد و موفق تر و پُربارتر در زندگی گام برمی دارم؛ لذا اگر توفیق بیشتری پیدا کردم و شهید شدم، سعی کنید با شهادت من اسلام و انقلاب را تقویت کنید. ...و شما ای پدر و مادر دلیرم! استدعا دارم خود را از صبرکنندگان قرار دهید و خدا را شُکر کنید که ثمره ی رنج و زحمت شما در راه حق شهید شد، نه در راه های ضلالت و ظلم. آری، پدر و مادرم! شهادت یک نوع باختن نیست؛ یک فوز عظیم است. پدر عزیز و مادر گرامی! مبادا به خاطر شهادت من ناله کنید. شاد باشید و خدا را شُکر کنید که از شش فرزند، یکی را در راه خدا داده اید. پدر جان! مواظب باش؛ شما باید شهید خود را به امام هدیه کنی. امیدوارم منظور مرا خوب بدانی!۱ (۱۵۷۰۷۶۱) سرباز کوچک امام زمان؛ محمد فلاح رحمانی ۱۳/۶/۱۳۶۱