شهید، اصغر رحمانى رحمت آبادی: پدر و مادر بزرگوارم! من زمانى عازم جبهه‏هاى حق علیه باطل شدم که کربلا -مرقد مطهر ابا عبدالله الحسین(ع)- در چنگال دژخیمان بعثى و قدس عزیز در چنگال صهیونیست هاى غاصب است و کلاً تمام مسلمانان در رنج و عذابند و صداى «هل من ناصر ینصرنی؟» بلند است؛ لذا بر تمام کسانى که براى ابا عبدالله الحسین(ع) عزادارى مى‏کنند و براى تمام عاشقان ائمه اطهار است که بسوى جبهه روانه شوند؛ زیرا با پیروزى در این جنگ، اسلام را پیروز خواهیم دید و باید نگذاریم در این جنگ -خداى نکرده- به اسلام ضربه بخورد؛ زیرا سرنوشت اسلام در این جنگ مى‏ باشد. پس شما پدر و مادر گرامى ‏ام! با صبر و شکیبایى و افتخار کردن، پوزه دشمنان داخلى و خارجى را به زمین بمالید. مادرم! مرا حلال کن. پدرم! مرا ببخش. برادرانم! شما در حق این حقیر بزرگى کردید؛ اجرتان با ابا عبدالله(ع) و رسول الله(ص) باشد. یک تذکر نیز براى امت شهیدپرور میهنمان دارم؛ شما ای امت مسلمان! با فداکردن فرزندان تان، انقلاب را بارور ساختید؛ بر شماست که آن را حفظ کنید و ادامه دهید. امام بزرگوار را تنها مگذارید. از فرامین امام و منتخبین نمایندگان امام پیروى کنید که حتماً مى‏ کنید. حضور خود را در صحنه نگه دارید. با سختی هاى زندگى مدارا کنید. هم قدم با دولت جمهورى اسلامى، براى پیروزى اسلام و رسیدن به خودکفایى، تلاش نمایید. از تمام دانش ‏آموزان و دانشجویان عزیز تقاضا دارم درس بخوانند تا مملکت به اجانب وابسته نباشد. خانواده‏ هاى شهدا! شما نور چشمان ملتید؛ با صبر خود دشمن را ذلیل و خوار نمایید. ...و در آخر، از تمام دوستان و آشنایان و فامیل ها و خانواده خود حلالیت مى‏ طلبم و از آنان طلب عفو مى‏ نمایم. اصغر رحمانى ۲۰/۷/۶۲