شهید، ابوالفضل مهدى: هنگامى که این وصیت‏ نامه را مى ‏نویسم، هیچ گونه لیاقتى در خود نمى‏ بینم که در راه اسلام و قرآن شهید شوم و این سعادت عظیم شامل حالم شود؛ ولی از آنجا که نا امید از رحمت خدا نیستم، شاید روزى این سعادت نصیبم گردد. پروردگارا! سپاس مى‏ گویم که به من فرصت دادى تا اسلام و انقلاب را خوب بشناسم و به نداى «هل من ناصرٍ ینصرنى؟» سید شهیدان لبیک گویم. مى ‏روم به جایى که یاران حسین(ع) عاشقانه و با نیَّتى پاک جانِ خود را فداى قرآن و انقلاب کردند. جایى که مَردان حق از تمامى وابستگى ‏هاى دنیوى چشم‏ پوشى کردند. مى‏ روم تا با قطره‏ هاى خونم خدمت کوچکى به اسلام و دینم کرده باشم. به برادران و خواهرانم سفارش مى‏ کنم که از اسلام و انقلاب دفاع کنند و مرا نیز -که در این راه رفته‏ ام- حلال کنند و از این که من فداى این راه شدم، هیچ ناراحت نباشند؛ بلکه به آن افتخار کنند. برایم هر چه خرج مى‏ کنید، از پول خودم باشد و هر مقدار که ماند، به حساب صدِ امام بریزید. خداوندا! در این آخرین لحظات عُمرَم، چشمان پُرگناهم را به دیدار روى پُر فروغ مهدى(عج) روشن گردان. پروردگارا! امت مسلمان ما را مقابل مشکلات، صابر گردان و همه ی مستضعفان را از بند استعمارگران شرق و غرب، رهایى بخش. معبودا! ما و همه ی مسلمین را به اصل ولایت فقیه -که کلید رهایى مسلمین از بند جباران چپ و راست است- هر چه بیشتر آشنا بگردان؛ به امید دیدار در قیامت. (۱۷۴۱۹۰۷) ابوالفضل مهدى