شهید، لطف الله شیری: خواهرانم! از غم گریزان باشید و در چشمان خود اشک راه ندهید؛ زیرا دشمن خوشحال از گریستن شماست. باید در مقابل دشمن، هم چون زینب(س) استوار و قوی شد و هم چون او -با صبر و استقامتش مقابل یزید- پوزه آن ها را بر زمین مالید. همسرم که تنها امید زندگی خود را از دست دادی! بدان همسران زیادی هستند که هنوز جنازه شوهران شان پیدا نشده و هنوز منتظر هستند تا شاید روزی بیاید. می دانم که برایت خیلی مشکل است؛ چون در دورانی که تازه سر و سامان پیدا کرده و با بچه هایت مشغول زندگی بودی، با روزی مواجه شدی که اصلاً انتظارش نمی رفت و می دانم -در دوران چند سال زندگی- برایت همسر خوبی نبودم و حتی برای یک روز هم نشد که دست شما را بگیرم و برای زیارت ببرم؛ پس من از شما معذرت می خواهم و امیدورام حقیر را ببخشید تا شاید آتش دوزخ از بنده گناه کار فاصله گیرد. ...و تو ای پدر مهربان! چون مسلم بن عقیل، فرزند خود را به محضر ایمان و به جبهه فرستادی تا از اسلام و انقلاب دفاع کند و به آن خون بدهد. در رابطه با فرزندانت زحمات زیادی متحمل شدی و با دست های پینه بسته ات ما را بزرگ کردی تا شاید روزی دست در دست هم قرار دهیم و مشکلات زندگی را برطرف سازیم؛ اما واجب تر از همه اسلام است و امیدوارم به جای خون بهای شهدا، زیارت کربلا بروید. مادرم! از گفتن واقعیت ها و زحمات بی دریغ شما عاجزم و دست توانای حقیر در مقابل بی خوابی های دوران کودکیم، عاجز مانده و نمی دانم چطور بگویم و چطور بنویسم؛ ولی مادرم! این تنها تو نیستی که فرزندت را در راه اسلام قربانی می کنی. خیلی از مادرها، قاسم ها و اکبرها و اصغرهایشان را از دست داده اند. مادرم! اگر می خواهی گریه کنی به حال شهدای مفقود گریه کن که آثاری از آن ها نیست و به حال طفلان شیرخواری گریه کن که زیر آوار موشک ها جان سپردند. برادرانم! دوران همزیستی و کودکی گذشت و وقت آن رسیده است که همت کنیم تا دشمن را -که کشورمان را مورد تهاجم قرار داده است- بیرون کنیم و از خدای متعال می خواهم ما را جزو خوب ها قرار دهد و از گناهان ما بگذرد و انفاق و اتحاد را بین ما فراهم سازد، تا از یکدیگر سبقت بگیریم و اسلحه برادران دیگرمان را برداریم و دشمن را از خانه خود بیرون کنیم؛ باشد که همدیگر را در حرم امام حسین(ع) ملاقات کنیم.۱ (۱۴۵۳۶۶۸) لطف الله شیری ۱۸/۱۰/۶۵