شهید، ابوالفضل نوروزی: ای اولین و آخرین پناهگاه ما، ای معبودم! از سوی تو آمدم و به سوی تو برمی گردم و بی تو من هیچم؛ مرا لحظه ای به خود وامگذار. خدایا! به نام مقدَّست قسم می خورم که جز تو کس یا چیز دیگری را نپرستم و از تو می خواهم در آن دنیا به پوست نازکم رحم کنی! من عاشقانه در راه تو گام برمی دارم؛ زیرا عاشق تو هستم و از تو می خواهم از گناهانم در گذری و مَحبَّت های خودت را از سَرَم کم نگردانی؛ -ان شاء الله. در این مرحله از زمان، انسان مُتعهِّد باید سرنوشت خود را انتخاب کند؛ یا رسیدن به درجه ی والای شهادت و یا ذَلَّت و خواری. من راه اول را انتخاب نمودم و -به عنوان مقلد امام- افتخار می کنم که خدا مرا از سربازان امام قرار داده است. ای امام! اگر من هزاران جان داشتم، در راه تو فدا می کردم و هیچ گاه تن به ذَلَّت نمی دادم. مادر جان! من دیر زمانی است که آرزوی چنین روزی را می کشیدم و تو اَجری بس عظیم نزد پروردگار داری. به راهی که رفتم، تفکّر و اندیشه کن؛ آن وقت خوشحال خواهی شد که تو نیز به سهم خود فرزندی را به پیشگاه خداوند متعال هدیه کردی. پدر عزیز و زحمتکشم! به یاد داشته باش چنانچه جسدم پیدا نشد و نتوانستی تحویل بگیری، مسأله ای نیست؛ بلکه سعی کن پیامم را به همه برسانی. بدان که اسلام دین حق و برادری و برابری و دین کاملی است و دوری از اسلام و روحانیَّت مبارز، متعهد و مسؤول، همانا ذَلَّت و خواری به همراه خواهد داشت. (۱۷۹۷۱۵۱) در سنگر عاشقان نوشتم ۱۱/۱۲/۶۳