شهید، بهمن بیگ زاده: به نام الله، که زندگی من و مرگ همه ی ما در دست اوست. سپاس خدا را که جهان و جهانیان را و پیامبران را آفرید و آنها به ما آموختند که چگونه در راه خدا بکوشیم و چگونه با مستکبرین بجنگیم. همه ی محسوسات خود را کنار بگذارید و از همه جا بُریده، به سوی خویشتن برگردید و در غلاف وجود خود، فرو روید و به دقت بنگرید که گذشته ها رفته و آینده هم... ...و با خود زمزمه کنید که چه خواهیم شد و تا کِی حیات خواهیم داشت و عاقبت چه مرض و حادثه ای به سراغمان خواهد آمد و بالاخره چه روزی و با چه کیفیتی این قفس تن، خواهد شکست و مرغ محبوس روح، پرواز خواهد کرد. ...و اما شما ای پدر و مادرم! بدانید و مطمئن باشید که من امروز، در راه جاودان ها ی گام نهاده ام که انتهای آن -ان شاء الله- حکومت مستضعفین جهان است. بارها، پیش خودم زمزمه نمودم که شما، برای من زحمت بسیار کشیدید و من هم نتوانستم زحمات شما را جبران نمایم و در حق شما خیلی کوتاهی نموده و دین خود را نسبت به شما به طور صحیح، ادا نکرده ام و این را هم می دانم که قطعاً به مکانی خواهیم رفت که کسی نمی تواند به این منزلگه دسترسی پیدا کند؛ پس چه بهتر که این زندگی و دنیای رقت بار و پُررنج و شکنجه را رها و به سوی او -تنها معشوق مؤمن- بشتابم. یک حرکت و یک سفر، آن موقعی معنی و مفهوم پیدا می کند که مقصد واقعی در انتظار باشد؛ زیرا مقصد است که به حرکت و تکاپو معنی و مفهوم می دهد. همانطور که علی(ع) می فرمایند: «دنیا، خانه عبور و آخرت، خانه اقامت است.» پس این آخرت است که به دنیا معنی می دهد. برادرم! دنیا، جای کار و عمل است و آخرت، مکان نتیجه گیری و حساب پس دادن. مادرجان و تمام فامیل ها! مبادا برای من گریه کنید که دوست ندارم. برادرانم! تقوا را فراموش نکنید؛ اگر با تقوا باشید، در این زندگی پیروزید و قطعاً هم از روی اراده بر هوای نفس خود مسلط هستید. سعی کنید هر عملی که انجام می دهید فقط خالص و برای خدا باشد؛ کار برای خدا، ارزش بسیار دارد.۱ (۱۱۳۵۹۹۴) بهمن بیگ زاده ۲۵/۱۲/۶۲