شهید، احمد محمّدی فروز: خداوند را شاکرم که این حقیر ناقابل را پذیرفت و این بنده ی سراپا گناه خود را قبول کرد و این موجود ضعیف را به مجلس خود راه داد و آرزویم را برآورده ساخت. چقدر این مرگ زیباست! البته نباید به آن مرگ گفت؛ چون مرگ، پایان زندگی است؛ ولی شهادت، یعنی زنده بودن و استفاده کردن از نعمت های خداوند. شهادت در راه دین اسلام و آرمان های انقلاب و وطن، چقدر زیباست. ای کاش صدها جان داشتم و آن ها را فدای انقلاب، رهبر و ملتم می کردم. ...و اما ای کسانی که بعد از ما می مانید و ای جوانان آینده ی این مرز و بوم! مبادا کشورهای غربی با فرهنگ خود، شما را گول بزنند و از رهبر، انقلاب، دین و خدای تان، جدا سازند. همیشه به فکر انقلاب و رهبر و خدا باشید و مبادا نمازتان را سبک بشمارید. مادر و پدر عزیز! از شهادت من ناراحت و غمگین نشوید؛ چون من به دیدار خداوند می روم و شما را به خدا می سپارم. خدا یار و نگهدار شما باد!۱ (۱۶۸۳۵۱۴) احمد محمّدی فروز ۱۳/۱۰/۱۳۶۷