شهید، اکبر داوران: من معتقدم، تنها اسلام است که می تواند انسان ها را به سوی خدا راهنمایی کند و در طول تاریخ، دو چهره همیشه در مقابل یکدیگر قرار داشته اند؛ چهره هابیل و چهره قابیل. هابیل که مظهر حق، عدالت، مساوات و نماینده خدا در روی زمین و قابیل که مظهر ظلم، ستم، جور و نماینده شیطان بر روی زمین بودند و این دو چهره دو راه داشتند، راه های کاملاً مخالف یکدیگر؛ ولی در این راه ها هر دوی آن ها پیروز بودند. اما فرقی بین پیروزی های آن ها وجود داشت و آن ظاهری و باطنی بودن است. پیروزی ظاهری که قابیل داشت، آن بود که او در این دنیا پیروز بود و پیروزی باطنی هابیل که در آخرت بود و ارزش و مقامی که این پیروزی ها داشت، فقط مخصوص هابیل است و مانند همین جریان را ما در کربلای خونبار امام حسین(ع) در آن زمین -که نام خدا بر خود گرفت- سراغ داریم و آن جا هر دو گروه پیروز شدند و فرق پیروزی های آن ها هم همان بود؛ اما روزی خواهد رسید که صاحب ما خواهد آمد و آن وقت است که هر دو پیروزی از آن ما خواهد شد و به امید آن روز دعا کنیم. مطلب دیگر این است که به فرموده رهبر کبیر انقلاب، امام خمینی: « ملتی که شهادت دارد، اسارت ندارد.» آری رمز پیروزی ما در برابر تمام دشمنان اسلام، همین عشق به شهادت است؛ زیرا در فکر و عقل تمام جهانیان که از اسلام دور هستند این مطلب است که چه کار بکنند که زنده بمانند. یعنی تمام اعمال و حرکات آن ها همه برای زنده ماندن است و حتی جنگ هایی که به راه می اندازند، برای همین است که بهتر و بیشتر زنده بمانند. این عراقی های کافر، چون ایمان ندارند، تا جایی می جنگند و خود را در صحنه مبارزه نگه می دارند که مرگ به سراغ آن ها نیاید و اگر احتمال این را بدهند یا فرار می کنند و یا اسیر می شوند. اما ملتی که خود به استقبال مرگ می رود و سعی می کند که از دیگران سبقت بگیرد که اول او شهید بشود، مسلماً در برابر منطق جهانیان پیروز است. آری این ملت اسلامی است که تا آخرین نفس برای رسیدن به پیروزی، مقاومت می کند. ای ملت دلیر! کوشش کنید با دعا و خاضع بودن در نزد خدا، این نعمت را -که رمز پیروزی است- نگه دارید و تا زمانی که این سلاح در دست شماست، همچنان پیروزمندانه برای فتح اسلامی جهان، پیش خواهید رفت. مطلب و وصیت دیگرم این است که: همیشه، با ولایت فقیه حرکت کنید. یعنی با امام خمینی باشید. اگر شما از ولایت فقیه جلو و یا عقب بیفتید حتماً هلاک می شوید. یعنی اینکه نباید از امام در مسایل، خیلی انقلابی تر شوید و یا اینکه به فرامین او گوش ندهید. اگر شما در این حالت قرار بگیرید حتماً هلاک می شوید؛ چرا که در این دنیا تنها راه حق، همان راه امام خمینی است و در آخرت هر کس را با امامش -که در این دنیا دنباله رو او بوده است-، محشور می کنند و اگر می خواهیم که با امام خمینی محشور شویم باید با او حرکت کنیم. ...و اما وصیت به مادرم؛ ای مادر مهربانم! ای کسی که به خود سختی و ناراحتی دادی تا مرا به این جا رساندی و می دانم که برای شما فرزندی خوب، آن طور که اسلام و شما می خواهید، نبودم و می دانم که شما را در این مدت از عمرم زیاد ناراحت کردم. من نمی دانم که از زحمات شما چطور قدردانی کنم و امیدوارم که با قدم گذاشتن در راه اسلام و امام خمینی، ذره ای از زحمات شما و آن خواسته ی قلبی شما را جبران کنم. ای مادرم! می دانم که داغ فرزند جوان از دست دادن، تحملش سخت است ولی من از شما می خواهم که زنان صدر اسلام را الگوی خود قرار داده و ببینید که آن ها در روز عاشورا، وقتی که جوانان شان در جلوی چشمان شان پر پر می زدند، آنها برای اسلام و برای کوری چشم دشمنان و کفار و منافقان، چگونه تحمل می کردند. من، از شما تقاضا دارم که اول، از شهادت من ناراحت نباشید زیرا شهادت، عین تولد است و هنگام تولد باید شادی کرد نه این که ناراحت باشیم و هر کس هم به شما تسلیت گفت از او تبریک بخواهید. اکبر داوران؛ ۱۱/۷/۶۱