شهید، سیفعلى میرمحمدى: نداى «هل من ناصرٍ ینصرنی؟» امام حسین(ع) پس از گذشت هزار و سیصد سال، هم اکنون به گوش مى ‏رسد؛ ولى این بار نه از حلقوم حسین(ع)، بلکه از حلقوم فرزندى پاک از سلاله ی مطهر حسین(ع) و بر ما شیعیان پیرو ائمه اطهار فرض و لازم است که به نداى این رهبر عالی قدر و این حسین زمان، لبیک گوییم و فرامین او را گردن نهیم؛ چرا؟ چون لبیک به امام گفتن، همان لبیک به حسین(ع) گفتن است. من هم بنابر وظیفه ی خویش -به عنوان فردى مسلمان، شیعه و پیرو رهبر- این راه را از روى آگاهى و بدون هیچ اجبارى انتخاب کردم. خداوندا! تو خود شاهدى و عالِمى که من با چه نیَّتى در این راه قدم گذاشتم؛ پروردگارا! این نیَّت خالص و پاک را مقبول درگاه خودت قرار بده. به فرموده ی امام امت، «جنگ، جنگ است و عزَّت و شرف ما در گرو همین جنگ است»؛ پس باید به میدان هاى نبرد شتافت و کارِ جنگ را به نفع اسلام و ایران اسلامى خاتمه داد و یکسره کرد. اى حسین جان! ما قصد زیارت و پابوسى تو را داریم که اگر به قصد خود رسیدیم، خوشا به حال ما و اگر در این راه جان باختیم، به وصل تو خواهیم رسید. ما را از مُردن در راه خدا و راه رضاى خدا باکى نیست. پدر و مادر عزیزم! براى پرورش من شما بسیار زحمت کشیدید و رنج بسیارى متحمِّل شدید؛ از شما سپاسگزارم. فرزند، امانتى از جانب خداوند به پدر و مادر است؛ پس اگر روزى خداوند امانت خود را پس گرفت، ناراحت نباشید و غم و اندوه به خود راه ندهید. راضى به رضاى خدا باشید و صبر و شکیبایى پیشه ی خود سازید. در پایان شما را به تقواى الهى سفارش مى کنم و این که پیرو دستورات و فرامین خدا، رسول خدا(ص)، ائمه اطهار و ولایت فقیه باشید. (۱۷۵۵۱۳۰) سیفعلى میرمحمدى ۲۸/۹/۶۵