بسم الله الرحمن الرحیم پدر جان! بنده الان در منطقه جنگی هستم و اگر شهادتی که نصیت برادران شده است نصیب من هم شود، خیلی خیلی افتخار می‌کنم و لازم دانستم که این وصیت‌نامه را برای شما بنویسم پدر نباید بعد از شهادت من زیاد غمگین باشی زیرا مگر همان امام حسین (ع) نبود که تمام بچه‌های خود را روانه نبرد کرد و برای ناموس و دین خود به زمین کربلا رفت و در آنجا به وسیله شمریان شهید شد. در همین کشور خودمان ایران مگر شهید رجائی و شهید دکتر چمران نبودند که ما هیچ یک به اندازه یک موی آن ها هم نمی‌شویم شهید شدند گر چه شما خواهی گفت : هر کس برای خود عزیز است؛ ولی به هیچ وجه بعد از شهید شدن من ناراحت و غمگین نشوی، صبر شما را از حسین بن علی (ع) می‌خواهم، اگر چنان چه خدای نکرده ناراحت بشوی مرا ناراحت خواهی کرد. و تو ای همسر گرامی و دلبندم! انسان باید بمیرد، چه خوب است برای دفاع از ناموس و دین خود بمیرد؛ بنده حالا که قسمت شده است در راه دین و مملکت بمیریم افتخار می‌کنم. تو که یک زن شایسته هستی در درجه اول بعد از شهادت من نباید غمگین و ناراحت شوی، باید پیرو دین و مکتب اسلام باشی و صبر شما را هم از فاطمه زهرا (س) می‌خواهم. و تو ای برادرم ! شما همیشه طرفدار حق و مکتب اسلام باشید و صبر و حوصله داشته باشید و صبر شما را هم از حضرت امام حسین (ع) می‌خواهم. و تو ای مادر دلسوز! می‌دانم که فرزند، جگر گوشه مادر هست، ولی شما که چنین فرزندی را برای دفاع از مملکت و دین راهی جبهه ها می¬کنید باید به شهادت فرزند خود افتخار نمایید، و صبر تو مادر را هم از فاطمه زهرا (س) می‌خواهم. تو ای خواهر مهربان و دلسوز! شما بعد از شهادت برادرت نباید غمگین شوی تو باید زینب‌وار، رسالت دینی و اسلام را بر دوش بگیری، نه اینکه غمگین بشوی و دشمنان را شاد کنید. خداحافظ شما. سهراب مهرابی زیارانی