شهید، ولی امینی: هان، ای امت شهیدپرور! با موسی(ع) زمان، دست بیعت واقعی دهید و دست رد بر سینه ی تمامی منافقین و از خدا بی خبران بزنید، که اینها نمی خواهند ندای قرآن، خدا و رسول خدا به گوش بندگان خدا برسد. مبادا خدای نکرده در جهت توسعه ی این انقلاب و دین مبین اسلام از ما غفلت و سستی سر بزند، که در این صورت دوباره سرکشان و جاه طلبان سایه ی شوم خود را بر سر این ملت می افکنند. همیشه گوش به فرمان امام عزیز باشید و او را تنها نگذارید و در خط و پشت سر روحانیت اصیل باشید، که خداوند همیشه با شماست. اگر خداوند، مرا در صف شهدا قرار دهد، تمام دوستانی که راه شهدا را ادامه دهند، شفاعت خواهم کرد. اما، شما ای پدر، مادر، خواهران، برادران، اقوام و آشنایان! بدانید در این راهی که رفته ام، هیچ کس به من اجباری نکرد؛ مگر همان وظیفه ی انسانی و اسلامی و عشق به مولایم حسین(ع) و نیز رسیدن به کربلا و زیارت حرم خلوت و بی ریای همان حسینی که -برای این که خدا ما شیعیان را ببخشد- حاضر شد خودش و جوانانش شهید شوند و بچه هایش را به اسارت ببرند. ...و به شما توصیه می کنم: در زندگی خود همیشه پیرو واقعی حسین(ع) و معصومین و ائمه ی اطهار و پیرو رهبر عزیزمان باشید و این را بدانید که تنها پناه ما مسلمانان، امام عزیزمان است. مادرم! می دانم که من پسر بزرگت بودم و همه ی امید شما به من بود و از مرگ من رنجهای فراوانی خواهی کشید؛ ولی بدان که باید به خدا توکل کرد و به او امید داشت. یاری دین خدا و جنگ با کفار و ظالمین، سرلوحه ی کارهای ما قرار دارد. ...و حال شما ای دوستان محترم! این حقیر گرچه برایتان دوست خوبی نبودم؛ ولی شما بیایید و این دوست نالایق خود را حلال کنید و ببخشید و مساجد را خالی نکنید و اگر توانستید به جبهه بیایید، که خدا وعده ی پیروزی را به ما داده است. پروردگارا! من لایق این مرگ نبودم و می دانم که شهادت نصیب هر کس نمی شود؛ اما شکرت می کنم که چنین مقامی را به من عنایت نمودی.۱ (۱۰۸۱۰۵۵) ولی امینی ۲۳/۰۹/۱۳۶۵