شهید، محمود جباری برزگر: با سلام و درود به محضر صدیق امام زمان (عج) -این راهنمای عصر و منجی نسل و پایه گذار عدالت در سه اصل کتاب، آهن، ترازو- و همچنین به روح خدا و روح امت -این عمل حق و زبان خلق. هم اکنون که این پیام را بر لوح کاغذ تصویر می کنم، نه زبانم برای گفتن آماده است و نه قلم برای نوشتن. می روم تا مسؤولیت و رسالتی را که بر دوشم می باشد، به نحو احسن جامه ی عمل بپوشانم. می روم تا ندای «هل من ناصرٍ ینصرنی؟» را در صحرای کربلا لبیک گویم. ای حسین!(ع) من می آیم تا حقانیت تو را باز هم با خون خود به یزیدیان زمان بگویم و به این جلادان تاریخ بگویم که آوای حق را نمی شود محصور کرد. زندگی برای چیست؟ یعنی چیست؟ آیا جز عقیده و جهاد است؟ آری! آرمان و ارزش های الهی است که به زندگی انسان معنا می دهد و جز این، حیوانی در قالب بشر هستیم؛ چند صباحی خوردن و خوابیدن و لولیدن در جامعه و بعد خاک و باز هم خاک. آری! ما برزخیانی هستیم که کمتر از دوزخیان عذاب نمی بینیم؛ ولی این کجا و آن کجا و چه عذابی از این شیرین تر که در راه هدفی والا و خدایی باشد؟ ای پدر و ای مادرم! پیکر گلگون من ملاک درک و شعور صحیح شماست. زحمت زیادی برایم کشیدید؛ امیدوارم در آن دنیا بتوانم جبران کنم. امیدوارم مرا ببخشید. فقط تنها خواهشی که از شما دارم این است که اسلحه ی مرا نگذارید زمین بماند. همین طور به برادران عزیز خود می گویم: اگر درس می خوانید در سنگر مدرسه و اگر کار می کنید در سنگر کار و خلاصه در هر مکان و هر زمانی که قرار دارید، به یاد مسؤولیتی که خدا به انسان داده است، باشید. از خدا غافل نباشید؛ چرا که نابودی و سقوط انسانیت حتمی است..۱ (۱۱۸۱۱۸۸) محمود جباری برزگر