شهید، یقین ‏على رمضان خانى: بار دیگر –بحمدالله- نصیبمان شد که در جبهه‏ هاى نبرد حق علیه باطل حضور پیدا کنیم تا شاید -ان شاء الله- بتوانیم با قدمى که در راه او مى ‏گذاریم، گناهان گذشته مان را جبران کنیم. خانواده ی عزیزم! هنگامى که این نامه را مى‏ خوانید، بنده با روحیه ‏اى عالىْ در سنگرِ مقدس مشغول خدمت مى ‏باشم. مادر دلسوزم! مى‏ دانم که برایم بسیار زحمت کشیدی و من هر چه دارم، از شما است. امیدوارم دلى بدون ملال داشته باشی و مرا دعا کنى تا شاید خداوند از گناهانم بگذرد. مادرم! در مرگ من شیون و زارى نکن و به یاد آر زینب(س) را که -در صحراى کربلا- چطور در مقابل شهادت هفتاد و دو تن از جمله فرزندان، برادران و برادرزاده ‏هایش مقاوم بود؛ شما هم باید پیرو همان راه باشى. چنان چه دلت برایم تنگ شد، به یاد خدا باش؛ هم چنان که قرآن مى ‏فرماید: «الا بذکر اللّه‏ تطمئن القلوب»؛ دلْ به ذکر خدا آرام مى‏ گیرد و باعث شادى آن مى ‏شود. بارالها! احساس مى ‏کنم در فضایى زندگى مى‏ کنم که از این دنیا سیر شدم و نمى ‏توانم یک لحظه دنیا را تحمل کنم. تمام دوستانم از دستم رفتند. تنها وسیله ‏اى که مى‏ تواند مرا از این دنیا خلاص کند، شهادت است؛ پس، خدایا! شهادتِ افتخارآفرین را نصیب من گردان و مرا جزو شهدا و بندگان صالحتْ قرار بده. نگذارید سلاحم بر زمین بماند؛ امام را تنها نگذارید؛ همیشه به یاد خدا باشید. (۱۳۴۹۶۷۲) على رمضان خانى ۱۴/۳/۶۶