شهید محمدرضا صباغ اولاً نظر به این که مدتى مسؤولیت عضویت در شوراى اسلامى زیاران را داشتم، اگر به علت ناتوانىْ در امور عمرانى و موارد دیگر قصور و کوتاهى داشتم یا نسبت به کسى تخطی نمودم و یا -خداى ناخواسته- در اثر اِهمال و سستى در مسؤولیت این جانبْ به کسى ظلم شد، تقاضاى عفو و بخشش -از پیشگاه مقدس تان- دارم و امیدوارم مرا ببخشید. پس از عذرخواهى، چند جمله ای به عنوان وظیفه یِ «امر به معروف و نهى از منکر» عرضه مى ‏دارم: با توجه به این که ولى امر مؤمنین در زمان غیبت امام زمان(عج) بنیانگذار این حکومت هستند و هم چنین احادیث و روایات زیادى در این خصوص وارد گردیده و خون صدها جوان متعهد به پاى نهال نوپایش ریخته شده است که اکثریت و نزدیک به تمام آنان از مستضعفین بودند و تمامى قشرها در این انقلاب تشریک مساعى داشتند، سزاوار نیستْ حتى یک کلمه علیه این نظام سخن گفته شود و درست نیستْ حتى یک ساعت بى ‏تفاوت ماند. باید در همه حال در یارى نظام جمهورى اسلامى -تا سر حد امکان- کوشا باشیم. ما مردم که در عاشوراى حسین(ع) آن گونه عزادارى می کنیم و سر از پا نمى‏ شناسیم، باید تلاش ‏کنیم تا این مراسم هرچه با شکوه تر برگزار شود؛ لذا اگر نسبت به این نظام مقدس و رهبرى پیامبرگونه ی آنْ بى‏ تفاوت باشیم -به خدا قسم- امام حسین(ع) راضى به عزادارى خشک و ظاهرى ما نیست! از برادران انجمن اسلامى، بسیج و اصحاب مسجد نیز تقاضا دارم مردم را در این راه بیشتر یارى دهند و بیش از پیش مردم را به حساب آورند و از وجود آن ها -که عمیقاً مسلمان هستند- دُرست استفاده کنند تا این جنگ -که تمامى کفر علیه اسلام است- توسط همین مردم اداره گردد. این را همه مى‏ دانند که مملکت، انقلاب و جنگْ مال همه ی مسلمانان است و همه باید در آن داخل شوند و کمک نمایند. مسأله ی دیگر این که به نماز جماعت در مسجد اهمیت وافری بدهید و آن را هرچه با شکوه تر برگزار نمایید و -در صورت امکان- یک روحانى براى نماز جماعت و بیان احکام -براى همیشه- دعوت کنید تا میان تان اتحاد بیشتری برقرار شود. با صندوق قرض الحسنه همکارى بیشترى شود که موجب رضاى خدا و خلق خدا است و سبب پیشرفت اقتصادى همه ی مردم خواهد شد؛ قرض الحسنه از بخشش کردن و صدقه دادنْ ثواب بیشترى دارد. قدر خانواده ی شهدا را بدانید که به قول امام امتْ چشم و چراغ ملت هستند. از مادر و خواهرم -که موقع اعزام به جبهه از آن ها خداحافظى نکردم- معذرت مى ‏خواهم و امیدوارم مرا ببخشند و با توجه به این که تاکنون مصیبت زیادى را متحمل شده ‏اند، از خداوند برایشان صبر و اَجر مسألت دارم. از خداوند مى خواهم به ایشان صبرى عطا کند تا شهادت من برایشان افتخار باشد و نیز از خداوند مى‏ خواهم به آن ها و همه ی کسانى که شهید داده ‏اند، کمک کند. از مؤمنین مى‏ خواهم برایم طلب مغفرت و آمرزش نمایند و برایم قرآن بخوانند. در پایان باز هم یادآور مى‏ شوم: براى رضاى خدا دست از امام خمینى بر ندارید و تا آخرین قطره ی خون از این رهبر بزرگوار، عالِم ربّانى و فقیه مجاهد -که راه انبیا و اولیای بزرگ خدا را ادامه مى ‏دهد- دفاع کنید، که مى ‏دانم شما مردم دست از امام نخواهید کشید و همان گونه که در شعارهای تان سال ها تکرار کرده اید، عمل خواهید نمود (ما اهل کوفه نیستیم، حسین(ع) تنها بماند/ مگر اُمت بمیرد، امام تنها بماند) و به این رَجل الهى و نایب بر حق امام زمان(عج) کمک و یارى خواهید کرد. (۱۴۶۵۱۹۸) محمدرضا صباغ زیارانى ۱۱/۳/۱۳۶۵