شهید، بهتویی ابراهیمی آتانی: قسم به لحظه‎ای که رزمنده‎ای کودک خردسالش را در بغل گرفته و صورتش را می‎بوسد و در حالی که اشک عطوفت لحظه‎های فراق از گونه‎های طرفین جاری است، عازم جبهه می‎شود و قسم به لحظه‎ای که گلوله‎ی خصم سینه‎ی رزمنده‎ای را می‎شکافد و او بر روی خاک تفتیده و داغ جنوب و غرب کشور می‎غلتد و بر لبانش نام امام زمانش را زمزمه می‎کند و با نگاهی آمیخته با حسرت، راهی را که منتهی به کربلا می‎شود، نگاه می‎کند و از سرور شهیدان پوزش می‎طلبد که بیشتر از این نتوانسته وظیفه‎اش را انجام دهد. ...و قسم به لحظه‎هایی که انسان تصمیم می‎گیرد از گذشته‎های خویش انابه کرده و آن کشش‎های مادی و غریزی و دنیوی را که در وجود دارد به فراموشی بسپارد و به سوی معنویت و کسب فضایل انسانی رفته و موقعی که به تاریخ زندگی پیامبران و امامان نگاه می‎کند، می‎بیند که آن بزرگ‎مردان، سراسر زندگیشان پُر از کشمکش بوده و در نهایت به درجه‎ی رفیع شهادت رسیده‎اند و پیاپی و مکرراً در کلام‎هایشان مرگ در بستر را ذلت و خواری می‎دانستند و از خدای خویش در دعاهایشان پیاپی تقاضای شهادت می‎کردند. ...و اما وظیفه‎ی ما چیست؟ مایی که پیرو آن بزرگ‎مردانیم؛ مایی که مرتبا دم از علی(ع) و حسین(ع) می‎زنیم، چه باید بکنیم؟ آیا باید از جهاد و جنگ در راه خدا فرار نموده و مُردن بر روی تشک و بستر بیماری را بپذیریم؟ بیایید به زندگی حسین(ع) بنگریم. بنده که احساس شرم می‎کنم و خجالت می‎کشم که خود را پیرو حسین(ع) بدانم. حسینی که وقتی می‎بیند غاصبان حق الناس و حق الله در مصدر امور قرار گرفته‎اند و با ظلم و ستم بر جهان حکومت می‎کنند و زنجیرهای عبودیت را بر پاهای انسان‎های مستضعفی که جُرم‎شان این است که می‎گویند خداوند یکی است، می‎بندند. زیارت کعبه و بیت الله الحرام را رها می‎کنند و به سوی کربلا می‎شتابند تا جنایت یزیدیان را در طول تاریخ به اهل حق بفهمانند و در این راه از کودک شش ماهه‎اش تا فرزند نوجوانش و برادر و دیگر یارانش، که هر کدام‎شان قرآن ناطقی بودند در آن عصر، برای کسب عزت و شرف و حیثیت اسلام می‎گذرد؛ یارانی هم‎چون: حبیبب بن مظاهر که با زبان‎شان و با اطمینان کامل بر گفته‎هایشان می‎گفتند اگر خدا هفتاد بار ما را بکُشد و باز زنده کند، دست از یاری حسین(ع) بر نخواهیم داشت. این حقیر، این عبد ذلیل خداوند، چگونه با این اعمالم خود را پیرو حسین(ع) بدانم و مثلاً حبیب بن مظاهر هم پیرو حسین(ع) باشد و یا بنده‎ای که کوچک‎ترین کمبودی در زندگی خویش احساس می‎کنم فوراً صدایم بلند می‎شود و شعار این چه وضعی است می‎دهم و یا استغفرالله و نعوذ بالله این چه اسلامی است را سر می‎دهم، خود را پیرو حسین(ع) بدانم و ابوذر غفاری هم که آن همه رنج و ستم را به خاطر اسلام تحمل کرده و سرانجام در صحرای ربذه با شیر یک گوسفند به حالت تبعیدی به شهادت رسید، او هم خود را پیرو حسین(ع) بداند. خدایا! تو خود واقفی که من نتوانسته‎ام وظیفه‎ام را انجام دهم. اگر با عدل خویش با من رفتار کُنی، هیچ وقت نمی‎توانم جوابگو باشم؛ مگر به فضل خویش مرا مورد عفو و رحمت خویش قرار دهی. من احساس شرم می‎کنم وقتی که به تاریخ زندگی سرور شهیدان می‎نگرم که او آن چنان فداکاری کرده و با وصف اینکه امام و پیشوا و مقامش خیلی والا و دارای منزلتی در میان مسلمین بود و نوه‎ی رسول الله (ص) و در تقوی الله نمونه بود، می‎رود و کودک خردسالش و حتی جان خویش را می‎دهد؛ ولی بنده بیایم و از این بدن پوشالی که ارزش ندارد و روز بروز بر مقدار گناهانم افزوده می‎شود، سخن بگویم؟ خدایا! اگر توفیق تقرب به سویت را نصیبم نکنی در فردای محشر چه جوابی می‎توانم به شهدا و مولایشان حسین(ع) بدهم؟ حسین(ع) سر از تن جدا باشد؛ بدنش تکه تکه باشد و شهدا بدن‎شان سوراخ سوراخ باشد؛ ولی من با بدنی سالم در میان آنها ظاهر بشوم و خود را پیرو آنها و ادامه دهنده‎ی راه‎شان بدانم و اگر از من بپرسند که چه کرده ای، چه باید بگویم؟ آیا موقعی که فاطمه زهرا (س) از کارمان گزارش بخواهد، عرق خجلت و شرمساری از جبین‎مان سرازیر نخواهد شد؟ آیا آن موقعی که نیاز به شفاعت ائمه معصومین (ع) داشتیم به ما نخواهد گفت آن روزی که اسلام به شما نیاز داشت چرا حرکت نکردید؛ ولی امروز تقاضای شفاعت از شهدا را دارید؟ در هر صورت من مسلمانم و شیعه‎ی علی(ع) هستم و شیعه‎ی علی(ع) نمی‎تواند بی‎تفاوت و نظاره‎گر اعمال خلاف دیگران باشد و سکوت کند؛ لذا رضایم به رضای خداوند. اگر ان شاء الله شهید یا مجروح و یا معلول و یا مفقود و یا اسیر شدم، اولاً پاک شدن است قبل از مُردن. ثانیاٌ در هنگام مرگ دیدار کردن با حضرت مهدی (عج) و سرور شهیدان حسین(ع) است. امیدوارم که خداوند از من راضی باشد و آن شرایطی را که لازمه‎ی تقرب به سوی اوست، در بنده‎ی حقیر ایجاد نماید. دُرست است که دنیا زیبا و دوست داشتنی است و آدم را به طرف خود می‎کشد؛ اما خانه‎ی پاداش الهی و خانه‎ی آخرت خیلی از دنیا بهتر، والاتر و عالی‎تر است. ...و اینجاست که وقتی پیامبر (ص) از علی(ع) سؤال می‎فرماید که به هنگام شهادت صبر تو چگونه خواهد بود؟ می‎فرماید: صبر لازم نیست، جای شکر و سپاس است! فرزند شما؛ بهتویی ابراهیمی ۲۵/۱۲/۶۱

خواهرهای عزیزم، نامه های پر مهر و محبت و پرمعنای شما به دستم رسید و بسیار خوشحال شدم ولی بعضی جاها مقداری ناراحت کننده بود، ان شاءالهض که ظاهری بود و به خاطر این که من زودتر بیایم. خواهرهای عزیزم، از لطف شما تشکر می کنم ولی این فقط من نیستم که جبهه آمده ام و فقط من نیستم که زن دارم و فقط من نیستم که تازه ازدواج کرده ام و فقط من نیستم که یکی یکدانه هستم .... خلاصه خواهرهای عزیزم در برابر ناملایمات، یاد خداوند است که آرام بخش دلهاست و شما بایستی در برابر سختی ها، رنجها، دشواری ها، گرفتاری ها، ناراحتی ها و دوری ها، به یاد خدا باشید و از خداوند بخواهید که اسلام پیروز شود. این همه نخواهید که من بیایم، مگر نشنیدید که رادیو در رابطه با دزفول و اندیمشک چه گفت؟ آیا انصاف هست که ما ساکت بنشینیم، آیا ساکت ماندن خوب است. آری عزیزانم، امروز روزی است که خداوند عنایت کرده است تا یزیدی ها و حسینی ها مشخص شوند. درست است که مادرم ناراحت است و پدرم ناراحت و زن دارم و شما خواهران عزیز ناراحت و فامیلها هم ناراحت هستند، اما چه کنم که خدا از همه ی اینها عزیز است. شهید بهتویی ابراهیمی آتایی