شهید، احمد مرعی ازکاری: این جانب در این برهه از زمان، بر خود وظیفه ی شرعی و انسانی دانستم که به ندای حسین زمان، لبیک گویم و تا آخرین قطره ی خونِ خود-جهت برقراری حکومت الله- یک لحظه از پای ننشینم. برای برقراری عدالت و حکومت جهانی حضرت مهدی(عج) باید خون های بسیار زیادی به پیکر جامعه ی اسلامی تزریق شود. این جانب فرزند حقیر شما و خدمتگزار کوچک اسلام، از شما پدر و مادر عزیز و سروان گرامی ام که ابراهیم و هاجروار فرزند خود را برای الله در مِنی به فرمان حسینِ زمان فرستادید، بسیار بسیار خوشحال و مَسرورم؛ ولی از این که نتوانستم به وظیفه ا ی که بر عهده ام بود، به نحو اَحسن عمل کنم، عذرخواهی می کنم و امیدوارم فرزند کوچک خود را عفو نمایید. پدر جان، سرور گرانقدر! امید دارم که همیشه در جماعات دِه شرکت نمایی و احکام و مسایل اسلامی را -که آشنایی کامل به آن داری- برای برادران و خواهران دینی بازگو نمایی. ...و شما مادر عزیزم! در پرورش من زحمات زیادی کشیدی؛ قدردانی می نمایم. مادر جان! شما افتخار کن که پیش خانواده های شهدا و فاطمه زهرا(س) -در دنیا و آخرت- رو سفید خواهی بود. همسر گرامی! از شما نیز عفو و بخشش می خواهم از این که آن وظیفه ی را که بر عهده ی این جانب بود -به تمام معنا- نتوانستم انجام دهم. همسر گرامی! در مرگ من صبور و شکیبا باش و مبادا -خدای ناکرده- بیتابی نمایی. امید است زندگی فاطمه زهرا(س) را الگو و سرمشق زندگی خودت قرار دهی و همیشه ی اوقات به یاد خدا باشی و در نمازهای جمعه و جماعت شرکت نمایی. اتحاد، سبب پیروزى و نفاق، سبب شکست و نابودى حتمى است. این وصیت نامه ی رزمنده گنه کارى است که در سنگر دفاع از اسلام عزیز و در جوار دیگر هم سنگرانش، در روز سه شنبه ۱۵/۱۱/۶۴ و در ایام دهه ی فجر -روزهاى پُرشکوه و با برکت پیروزى انقلاب شکوهمند اسلامى کشور عزیزمان- نوشته شد، تا به وظیفه ی شرعى اش عمل کند. شما امت شهیدپرور و حزب الله را به تقوا و دورى از گناه سفارش مى‏ نمایم و این که با هم متَّحد و برادر باشید که اتحاد، سبب پیروزى و نفاق، سبب شکست و نابودى حتمى است. دنیا، محل گذر است و آخرت، دایم و همیشگى است؛ براى سراى آخرت کار کنید تا نزد خداى تبارک و تعالى خجل و سرافکنده نباشید؛ معلولین و مجروحین جنگ تحمیلى را عیادت کنید؛ به دیدار خانواده‏ هاى معظم شهدا بروید که آنها نیاز به مَحبَّت دارند؛ سنگر نماز جمعه را پُر کنید و با منافقین و ضدانقلاب برخورد جدى داشته باشید؛ با بى‏ تفاوت ها گرم نگیرید، تا آنها متوجّه عمل خود گردند. جوانان جامعه! به جبهه‏ ها بروید و اسلحه ی آماده ی برادران شهید خود را بردارید و مقاوم و استوار مقابل دشمنان بایستید و از شرف، ناموس، دین و قرآن -با قطره قطره ی خون خود- دفاع کنید؛ کارها را با اخلاص و بدون هرگونه ریا و خودنمایى -فقط و فقط- براى جلب رضاى خداوند متعال انجام دهید و از هیچ ارگانى چشم داشتى نداشته باشید. من به این قصد به جبهه آمدم تا به نداى «هل من ناصرٍ ینصرنى؟» حسین زمانم، لبیک گویم و با خون ناقابلم درخت اسلام را آبیارى کنم. پدر، مادر، همسر، برادران و خواهرانم! از شما خواستارم در شهادتم صبر پیشه کنید، که خداوند با صابران است و طورى برایم عزادارى کنید، که دشمنان اسلام شاد نشوند. شما باید افتخار کنید که چنین فرزندى تربیت کردید و تحویل جامعه دادید و اینک لطف خدا شامل حالتان شده است که جُملگی از خانواده ی شهدا شُدید و فرداى قیامت از روى فاطمه زهرا(س) و دیگر خانواده های شهدا خجالت نمى‏ کشید؛ زیرا دِینِ خود را نسبت به انقلاب و اسلام اَدا کردید. همه ی اهل خانواده و فامیلم را به سوى راستى و دُرستى دعوت مى‏ کنم و از آنها مى‏ خواهم براى حفظ اسلام و حرمت خون شهدا، مُطیع و پیرو امر امام خمینى باشند و از یارى ولایت فقیه دست برندارند. از همه ی زنان فامیل و خانواده ‏ام مى‏ خواهم حجاب خود را محکم ‏تر از قبل رعایت کنند که عزَّت آنها در حفظ حجاب است. همسر گرامی ام! فرزندمان را طورى تربیت کن که در آینده فرد مفیدى براى جامعه ی مسلمین باشد. از فرزندم انتظار دارم در آینده راه پدر خود و دیگر شهیدان راه حق و آزادى را ادامه دهد و همیشه براى رضاى خدا گام بردارد. (۱۷۰۰۹۷۹) احمد مرعى ازکارى ۱۵/۱۱/۶۴