شهید، محمود نوروزی: همسرم، ای آن که همیشه غمخوارم بودی و در مصایب و دشواری های زندگی، همپایم راه پیمودی و در غم و شادی هایم شریک بودی و ای آنکه با یک «بله گفتن» سر سفره ی عقد، بار سنگین مسؤولیت همسری و مادری بر گردنت همیشه سنگینی می کند و چه خوب هم این بار سنگین را تحمل کردی و از عهده اش برآمدی! من -با وجود این همه بزرگواری که تو در حقم کردی و شایدم از طرز رفتار و عقایدم ناراحتی های زیادی کشیدی و به رویم نیاوردی- شرمگین هستم؛ ولی بدان که بر همه ی آن ها واقف بودم و هستم. وقتی انسان در محیطی زندگی می کند که -ناخواسته و بدون آنکه خودش آن راه را امتحان کرده باشد- بر او تأثیر می گذارد، تَرکَش مشکل است. زری جان! از دخترم، فاطمه عزیزم -که می دانی چقدر دوستش دارم- مواظبت کن؛ می دانی که من دستم از این دنیای فانی کوتاه است و او بعد از خدای بزرگ، تو را دارد و بس... او را خوب تربیت کن و راه و رسم زندگی اسلامی را به او بیاموز؛ زیرا با مرگم، مسؤولیت سنگینی که داشتی تمام نمی شود، البته ممکن است کم تر شود؛ ولی من می خواهم -با تمام مسؤولیتی که در قبال من و فرزندم داشتی- سهم مرا هم به فرزندم اختصاص دهی و در به ثمر رساندنش کوشا باشی؛ (بهشت زیر پای مادران است!) زهرای عزیز! همان طور که در کمال سادگی زندگی را با من گذراندی تا پایان عُمْر نیز ساده زندگی کن و خداوند بزرگ را فراموش نکن و نماز و بقیه ی عباداتت را به طور کامل انجام بده و مرا نیز فراموش نکن و گاهی به مزارم سَر بزن و فاتحه ای نثار روحم نما. دعای خیر همسرت بدرقه راه تو باد! کسی که در تمام زندگی دوستَتْ داشت و تا پایان عُمْر هیچ وقت ذره ای از آن کم نشد و هر لحظه هم زیادتر شد! قربانت؛ همسرتْ محمود نوروزی