شهید، حسین ضرابی: شُکر خدای را که توفیق یافتم در راه مبارزه ی حق علیه باطل شرکت کنم و آن چه را دارم در طبق اخلاص نهاده و تقدیم ایزد متعال کنم؛ تا من هم آن چه را که حسین(ع) و یارانش و تمام رزمندگان صدر اسلام پروانه وار دور آن می گشتند، یعنی «شهادت» باز یابم. پدرم و مادرم! نمی دانم چگونه از شما تشکر کنم. ای پدر! به یادم هست که گفته بودند: «باید رضایت پدر و مادر باشد» و تو بدون هیچ ترس و واهمه ای رضایت نامه ی مرا امضا کردی. ...و تو ای مادرم! یادم هست -با این همه زحمت ها که برای بزرگ شدنم کشیدی- در آخرین روزی که می خواستم سوار اتوبوس شوم و با رزمندگان به جبهه بروم، چه گفتی. گفتی: «پسرم! مواظب باش بی خودی کُشته نشوی!» ای مادر! در مرگم بی تابی نکن و خود را در آتش ناراحتی نسوزان. به خانواده و بستگانم توصیه می کنم دست از انقلاب و رهبر آن -امید مستضعفان- بر ندارید. ...و تو ای همسرم! فرزندم راه مرا ادامه دهد؛ زیرا می خواهم دخترم معلم قرآن شود. ...و تو ای دخترم! وقتی بزرگ شدی و از مادرت پرسیدی: «پدرم کجاست؟» و در جواب به تو گفت: «پدرت شهید شده است»، در مرگ پدر بی تابی نکن؛ زیرا خیلی سخت خواهد بود. دخترم! پدرت نَمُرده است؛ بلکه در راه خدا جهاد نموده و به شهادت رسیده است. ...و تو ای هم رزمم و دوستم! خود بهتر می دانی که این انقلاب به چه نحوی به پیروزی رسید؛ آری! با کشته شدن «علی اصغر»ها، «علی اکبر»ها و «حبیب بن مظاهر»ها... نکند دست از این انقلاب بردارید و در صحنه و میدان بودن را فراموش کنید، تا خدا یار و یاورتان باشد.۱ (۱۴۷۸۳۳۳) حسین ضرابی