شهید، حسین رستمى: این جانب حسین رستمى، به شماره شناسنامه ۱۵، فرزند کربلایى اصغر، صادره از قزوین، موقع نوشتن وصیت نامه از نظر جسمى و روحى، از سلامتى کامل برخوردار مى‏ باشم و با اعتقاد کامل به پروردگار عالم و پیامبر و امامان که اول آن ها حضرت على(ع) و دوازدهمین آنان حضرت حجت بن الحسن العسکرى(عج) مى‏ باشد، وصیت خود را این گونه آغاز مى‏ کنم. اگر جنازه من به دست شما رسید، مرا در وطن خود (ساج) دفن کنید و چشم هایم را باز بگذارید تا دشمن نگوید با چشم بسته شهید شد. ...و پیامى براى خانواده ‏ام؛ تا به حال من مُرده بودم و در این لحظه که آغاز جهاد و شهادت است، این احساس در من به وجود آمده است که تازه زنده شده و دارم تولدى دیگر را تجربه و زندگى جاویدان خود را آغاز مى‏ کنم. شهادت، انسان را به درجه اعلاى ملکوت مى‏ رساند و چقدر شهادت زیباست؛ البته در راه خدا و مانند گل محمدى مى‏ ماند که وارثان خون پاک شهیدان آن را مى‏ بویند. خداوندا! شهادتم را در راه اسلام و قرآن -که خارى بر چشم دشمنان است- قرار ده. اى مادر عزیز و مهربانم! سلام مرا پذیرا باش. مبادا در فقدانم گریه کنى! بالاى سردر منزل، پرچم سبز برافراشته نما و افتخار کن فرزندت در راه خدا به این مقام رسیده است. اى پدر خوب و ارجمندم! مرا حلال کن! با استقامت و شکیبایى، از انقلاب اسلامى دفاع کن و مبادا روحیه خود را باخته و گریه کنى؛ چون گریه تو باعث ناراحتى روح من است. به دعاگویى خیل پاسداران اسلام -در هر کجاى جهان هستند- مشغول باش. اى خواهر عزیز و مسلمانم! تو نیز زینب(س) زمان باش و در راه خدا مبارزه کن. ای برادران عزیزم! راه خدا، بهترین و برترین راه هاست؛ پوینده و کوشنده این راه باشید. اى امت شهیدپرور ایران! شما تنها پشتیبان قاطع و بى‏ دریغ دولت جمهورى اسلامى هستید و از خط اصیل اسلام -که حضرت امام آن را ترسیم نموده و همان خط اسلام محمدى(ص) است- دفاع نمایید و از روحانیت مبارز دفاع کنید تا اسلام به جهانیان شناسانده شود. خون شهیدان را پایمال نکنید و از توطئه‏ هاى دشمن آگاه باشید. هیچ وقت امام عزیز، رهبر کبیر انقلاب را تنها نگذارید و این را بدانید که اگر شهید شدم، امام حسین(ع) را مى‏بینم و اگر زنده ماندم، قبر مطهرش را زیارت مى‏ کنم.۱ (۱۳۳۰۵۱۶) حسین رستمى