شهید، على محبّى: پدر و مادر جان! من در تمام طول عمرم یک آرزو داشتم و آن‏ هم اینکه یک روز بتوانم جواب گوى زحمات بى‏ پایان شما باشم و گوش ه‏اى از آن همه محبت شما را جبران کنم؛ ولى افسوس که چنین نعمتى نصیب من نشد و دست سرنوشت خیلى زود ما را از هم جدا نمود. با وجود این، براى آخرین بار یک خواهش از شما دارم و آن اینکه از نبود من در محفل خانواده نگران نباشید و سعى کنید مانند همه ی پدر و مادرهاى شهید داده، صبور و محکم باشید و به زندگى خود ادامه دهید. دوست دارم در مجالس من خوشحال باشید و به روى همگان لبخند بزنید، در غیر این صورت باعث آزردگى روح من خواهید شد. آخرین خواهشم از برادرانم این است: پدر و مادر را تنها نگذارید؛ آنان - مخصوصاً بعد از این- خیلى به کمک احتیاج دارند. زیاده عرضى نیست؛ همگان را به خدا مى‏ سپارم و از کلیه ی دوستان حلالیت می طلبم. همیشه لبخند بزنید تا زندگى به شما لبخند بزند!۱ (۱۶۶۳۷۵۱) على محبّى ۲۰/۱/۶۷