شهید، مهراب زیارانی: مادر جان! ما می خواهیم به عملیات برویم و ممکن است که دیگر بر نگردیم؛ از شما و پدرم می خواهم مرا از صمیم قلب ببخشید؛ چون من فرزند خوبی برای شما نبودم و هیچ کاری نتوانستم برای شما انجام دهم. پدر مهربانم! از شما می خواهم از قول من از همه دوستان و آشنایان و مخصوصاً از فامیل های دور و نزدیک -یک به یک- حلالیت بطلبی و به آن ها بگویی هر چه از من بدی دیدند، ببخشند؛ چون ما هر لحظه مرگ خود را جلوی چشمان مان می بینیم که این مرگ بهترین مرگ هاست و همه مردان خدا آرزوی چنین مرگی را دارند. از برادرانم می خواهم با سپاه همکاری کنند و همیشه در خط اسلام باشند. از خواهران عزیز، می خواهم حجاب اسلامی را رعایت کنند که وصیت همه شهیدان است. از همه شما می خواهم به حرف های امام عزیز گوش کنید و به آن ها عمل کنید. ای کسانی که مأمور دفن من هستید! دستان من را از تابوت بیرون بگذارید که منافقان بدانند من چیزی از این دنیا نبرده ام و چشمانم را باز بگذارید تا بدانند چشم انتظار دیدن مرقد امام حسین(ع) بودم و کربلا را ندیده رفتم. ...و نیز از برادرانم می خواهم در مراسم مذهبی شرکت نمایند و با سپاه همکاری کنند؛ زیرا شهادت از بالاترین درجاتی است که خداوند نصیب هرکسی نمی کند.۱ (۱۳۷۸۳۳۲) مهراب زیارانی