شهید، محمدجعفر موسئى: پدر و مادر و خواهر گرامى! ممکن است وقتى شما این نوشته را مى‏ خوانید، من دیگر نباشم و از دنیاى مادى خارج شده باشم که -ان شاء الله- لیاقتش را داشته و جزو افرادى که به شهادت می رسند، باشم؛ البته از شهادت مرا باکى نیست! شهادت، مانند مادرى است که فرزندش را در آغوش می کشد؛ شهادت، نقطه ی اوج و آرزوى مسلمین است؛ شهادت، قله ی رفیعى است که من به سوى آن پرواز مى‏ کنم. پدر جان! درود بر تو که چون ابراهیم(ع) فرزندت را به فرمان خداى بزرگ به قربانگاه فرستادى. بدان و آگاه باش که اسماعیلت هرگز از فرمان باری تعالى سر باز نمى ‏زند و مرگ را در راه خدا، جز سعادت نمى ‏داند و زندگى را جز جهاد در راه عقیده نمى ‏داند و شهادت را جزو بهترین نعمت هاى خداوند مى‏ داند. مادر جان! کوه باش و استقامت کن؛ لحظه‏ اى از نام و یاد خدا غافل مباش و در این راه بکوش، که هر چه بکوشى باز کم است. مادر جان! گریه نکن و بخند و خوشحال باش؛ زیرا من در راه هدفی مقدس گام برداشتم و جان باختم. مادر عزیزم! بعد از خدا، تو مهربان ترین و عزیزترین موجود براى من هستى و من به وجود تو افتخار مى‏ کنم. خواهر جان! تو نیز زینب(س) زمان باش؛ حجاب، عفّت و پاکدامنى را سرلوحه ی زندگى خود قرار بده و همیشه فاطمه وار و زینب گونه زندگى و مبارزه کن؛ سعى کن هر چه بیشتر در تربیت تنها فرزندت –اکرم- که همیشه در گوشه ی قلبم جاى دارد، کوشا باش و دخترى زینب وار، تحویل جامعه بِده. پدر، مادر و خواهر عزیزم! از این که حس مى‏ کردم در مکانى راحت قرار بگیرم و در سنگر نباشم، غمگین بودم. من نمى‏ توانستم به خود بقبولانم که برادران خودم در مرزها شهید شوند و من هر روز شاهد این باشم که فلانى شهید یا مجروح شده است. پدر، مادر و خواهر داغدارم! چگونه مى‏ توانستم مشاهده کنم هر روز عده ‏اى از بهترین جوانان ما کشته مى‏ شوند و من به کارهاى روزمره مشغول باشم؟ مى‏ دانم که از دست دادن من، برایتان سنگین است؛ ولى مگر غم از دست دادن حسین(ع) بر فاطمه زهرا(س) سنگین نبود؟ مگر آنها نبودند که کشته شدند تا دین اسلام پا برجا بماند؟ من هم به نوبه ی خود از آقا و سرورم، حسین(ع) درس مبارزه، جهاد و شهامت را یاد گرفتم. من آموختم که زندگى مادى نِکبت بار است و نباید منتظر باشم که مرگ به سراغ من بیاید. بزرگترین وصیت من به بازماندگانم این است که به یاد خدا، به نام خدا و در راه خدا زندگى کنند. این راهى که من مى‏ روم، مأموریتى از جانب خداوند است. باید همه ی دوستان و خویشان و به خصوص خانواده ‏ام شاد باشند و وقتی خبرِ شهادت مرا شنیدند، فکر کنند شب عروسى من است! مادر! برایم دعا کن، که خداوند مرا یکى از شهداى درگاهش قرار دهد؛... خدا نگهدار. (۱۷۳۶۵۸۵) محمد جعفر موسئى ۲۸/۷/۶۰