شهید، جمشید گلی پور: حمد و سپاس، خداوندی را سزاست که اسوه ی پاک رسولان را برانگیخت، تا کاروان در ظلمت فرو رفته ی بشریت را به سوی وادی نور هدایت نماید و آن ها را به سعادت دنیا و عُقبی برساند. ستایش، خاصه ی خداوندی است که ائمه ی اطهار را جهت شکوفایی استعدادهای نهفته ی بشریت برگزید، تا آنان انسان های بالفطره خداپرست را به سوی معبود حقیقی سوق دهند. پرستش، تنها او را شایسته است که امام غایب را برای هدایت مردمان آخرالزمان باقی گذاشت، تا انسان های این زمان نیز از نعمت وجود امام برخوردار باشند و فیض مطلوب را ببرند. پدر عزیز و فداکارم و ای حامی خانواده! سلام به شما؛ شمایی که با تلاشی خستگی ناپذیر در جهت رشد و ترقی بنده کمر همت بستی و پس از بزرگ شدنم، اجازه ی آمدن به جبهه و نبرد با دشمن بی دین را دادی. خداوند سعادت و خوشبختی خاصه را نصیبت نماید. مادر عزیز، ای مونس و همدم شب های کودکی و ای هادی دوران جوانی ام! سلام به شما و اَجرت با خدا که زحمت بیست ساله ات را به ثمر رسیده دیدی و شُکرگزار این هدیه ی خداوند گردیدی. ای خواهرهای فداکار! سلام به شما؛ شمایی که رسالت سنگین و خطیر ارشاد و هدایت جامعه را بر عهده دارید. -ان شاء الله- موفق، مؤید و منصور باشید. خداوند شما را اَجر و منزلت شایسته و خاص دهد و در زندگی شما را خوشبخت نماید. ای برادر رزمنده ام و ای شجاع در سنگر نبرد با دشمن قسم خورده! سلام به تو؛ به تویی که خصم زبون را به یاری خداوند و با همت لشکریان فاتح اسلام، از صحنه ی هستی کنار خواهی زد و فتوح ارزشمندی را برای ملت نستوه به ارمغان خواهی آورد. برای تو زندگی سراسر شاد و با نشاطی را در کنار همسر و فرزندت آرزو می نمایم. ای برادر کوچکم -که آرزوهای بلندی در سر داری و امید آینده ی این کشور خواهی بود!- سلام به تو؛ تویی که از هم اکنون در تدارک خدمت به ملت هستی و سلاح -بر زمین افتاده- مرا به دست خواهی گرفت و بر سینه ی خصم نشانه خواهی رفت؛ موفق و منصور باشی. چهره های شاداب و خندان تان را به زیور گریه نیارایید؛ که گریه ی شما، دشمن را شاد خواهد کرد. مبلغ دو هزار ریال به فقرا بدهید و برایم دعا بخوانید و صدقه دهید و نماز شب اول قبر را بجا آورید. در زندگی شایسته تر از رضای خدا و خلق چیزی وجود ندارد. مرگ آغاز زندگی است و زندگی آخرت، بسی گواراتر و دلنشین تر از زندگی دنیاست.۱ (۱۶۴۷۷۲۶) جمشید گلی پور ۰۱/۰۴/۱۳۶۶

جمشید گلی پور مأمودان: خانواده بسیار عزیزم، امروز دوشنبه ۰۱/۰۴/۱۳۶۶ می‌باشد و بالاخره پس از گذشت ۴ ماه، زمان آن فرا رسیده است که آموخته‌ها و تجربیات بدست آورده را در جهت انجام عملی، بکار گیریم. ... زندگی دنیا اگر چه تظاهر به شیرین بودن است، ولیکن ارزش این را ندارد که برای زندگی ابدی، فدا گردد. اگر چه من در این دنیا جز سنگین کردن بار گناهانم عمل دیگری انجام نداده‌ام، و لیکن در این اوقات می‌بینم که رحمت خداوندی شامل حالم گشته است و امید دارم که قلم عفو بر گناهانم بکشد و مرا خجالت زده درگه با عظمت خویش ننماید. ما چه بخواهیم و چه نخواهیم رفتنی هستیم، ولیکن چه گواراست که در راهی برویم که در آخرش پشیمانی و سوختن در کار نباشد، خداوند هم بزرگوارتر و کریم تر از اینهاست که بندگان پشیمان خود را قبول نکند. ... ما همیشه زنده‌ایم و زنده خواهیم ماند، ولیکن رفتن از این دنیا به دنیای دیگر، احتیاج به عبور از معبری دارد که آن معبر، مرگ می‌باشد و مرگ برای افراد صالح و نیکوکار و توبه کار بسیار گوارا خواهد بود. به امید روزی که خود را برای سفر طولانی رفتن آماده و مهیا سازیم.