شهید، حسین کافی: مادر جان! خیلى دوست دارم تو را ببینم؛ ولى فکر مى کنم ماندنم در اینجا واجب تر باشد و به من احتیاج داشته باشند. مادر جان! من در اینجا که هستم، همه اش به فکر شما هستم و شما و دیگر اعضاى خانواده را از یاد نمى بَرم. مادر جان! از حالتْ براى من بنویس که چگونه است؟ پاهایت -به حول و قوه الهى- خوب شده است یا نه؟ مادر جان! من خیلى دوست داشتم با شما -بعد از ماه مبارک رمضان- به مشهد مقدس برویم؛ ولى مسؤولیت شرعى ام این اجازه را نمى داد. مادرم! هرچند شما مادر من هستی و من نمى توانم از شما خواهش کنم؛ ولى از تو این خواهش را دارم که سواد بیاموزى! سواد، امر خیلى مهمى است که امامان -که ما خاک زیر پایشان هم نمى شویم- بر یادگرفتن آن تکیه کرده اند و نهضت سوادآموزى هم برای آن تشکیل شده است. امیدوارم که نماز و کارَت -به امید خدا- ترک نشود. (۱۶۱۰۳۰۶)