شهید، حمیدرضا نیاکى جیرندهی: عازم جبهه می شوم، در حالى که هدفم را می شناسم و مقصدى را که آرزوى دیرینه ام بود، مى دانم و با چشمى باز و اراده اى قوى و دلى پُرشور از عشقِ پیوستن به «لقاء الله» در این راه قدم مى گذارم. قدم در راهى که به سوى مرگ و پیروزى مى رود؛ اما نه مرگ! بلکه شهادت؛ یعنى کُشته شدن در راه دیدن خدا! قدم در راهى با کوله بارى از مسؤولیت؛ مسؤولیتِ خون و پیام شهیدانى که خونِ سرخشان در ایران، کربلا به وجود آورد؛ شهیدانِ هویزه، آبادان، سنندج و همه ی شهدای کربلای ایران. آرى! من عازم سرزمین حسینم تا به نداى «هل من ناصرٍ ینصرنى؟» حسین(ع) -که هزار و چهار صد سال پیش ندا داد- لبیک گویم و در التزام رکابش به شهادت برسم. شهادت، به حیاتى مى گویند که همراه با هدف و به حق باشد و شخص در راه دین و حقیقت کُشته شود. به بزرگى خدا قسم نمى توان آن احساسى را که از خداپرستى به انسان دست مى دهد، با زبان بیان کرد. مادر و پدر عزیزم! واژه ی شهادت را وحشتی نیست و هر که را لیاقت شهادت نیست! نمى دانم چه سرِّى است که گلوله هاى مزدوران، به طرف با ایمان ترین فرزندان ایران هدایت مى شود. حتماً زمانى این وصیت نامه را مى خوانید که من دیگر در بین شما نیستم؛ ولى روى سنگ قبرم بنویسید: «خون سرخ را به مرگ سیاه ترجیح مى دهم!» نماز را ترک نکنید؛ براى جان امام دعا کنید؛ براى مؤمنین دعا کنید؛ براى رزمندگان دعا کنید؛ براى علماى اسلام دعا کرده و زیاد مطالعه کنید. (۱۸۰۴۰۴۳)