شهید، حسین عطایی فرد: بارالها! ما را مُردنی عطا کن که در آن خواری و ذلَّت نباشد. بارالها! به ما زندگی علی وار، مُردن علی گونه و برخاستن علی مانند، عنایت فرما. مرگ در راه اسلام برایم افتخار است که صدبار کشته شوم و زنده گردم. من از شهر شهیدپرور قزوین آمده ام تا در کنار دیگر هم رزمان و برادرانم با کفار بعثی بجنگم و با ایثار خون سُرخم درخت دین مبین اسلام را آبیاری کنم و این ملت رنجدیده را از قید و بند اسارت رهایی بخشم. برادر و خواهر مسلمان! بدانید که من با شادمانی می جنگم و مبارزه می کنم تا کاخ فرعونیان زمان را ویران سازم و آرزو دارم که از دین، قرآن، شرف، ناموس و آب و خاکم دفاع کنم و کشته شوم؛ تا بلکه خدمت ناچیزی کرده باشم و با هم رزمانم با شعارِ الله اکبر به پیش بتازم و دشمن را نیست و نابود کنم. آرزو دارم با اهداف امام خمینی خدمت کنم تا این که در خون خود بغلتم؛ چون ندای ما، ندای حق است و باید آن را به گوش جهانیان برسانیم. ابرقدرت های شرق و غرب بدانند که ما ملت رشید و دلاور ایران با تکیه به خدا، پشت ابرقدرت ها –و به خصوص آمریکای جنایتکار- را به زمین خواهیم زد. برادر و خواهر مسلمان! پیام من به شما این است که بعد از مرگم سنگرهای مبارزه را خالی نگذارید و در سنگرهای نبرد حق علیه باطل سرسختانه مبارزه کنید تا این که -به یاری خدای بزرگ- انقلاب شکوهمندمان را به جهانیان صادر نماییم. پدر و مادر! راهی را که من انتخاب کردم، بهترین راه برای نجات انسان های محروم است. اگر ما بخواهیم دست روی دست بگذاریم، دشمن تا آخرین قطره خونِ پاک و انسانی ما را می ریزد و همه ی فضایل اخلاقی و معنوی ما را از بین خواهد بُرد. گاه زندگی رنگ تازه ای به خود می گیرد و مفهوم حقیقی خود را پیدا می کند. خدایا! ذلَّت تا کی؟ ذلَّتی که انسان را نابود می سازد. حقیقت در میدان های جنگ و در سنگرهای خون و شهادت است. (۱۵۲۱۸۵۵) حسین عطایی فرد