شهید، محمود جلوخانی نیارکی: من به عنوان برادر کوچک شما ملت قهرمان و همیشه در صحنه، به شما تأکید می کنم که اتحاد خود را حفظ نمایید، چنان که تاکنون حفظ نموده اید و «ولایت فقیه» را به عنوان تنها تکیه گاه اصلی خویش بدانید و رهنمودهای امام عزیز را با جان و دل، انجام داده و راه مرا ادامه دهید. مادر عزیز و زحمت کشم! از زحمات بی شماری که برای من کشیده ای، کمال تقدیر و تشکر را می نمایم و امیدوارم مرا ببخشی؛ چون که نتوانستم دِینِ خودم را نسبت به شما ادا کنم و زحمات شما را جبران نمایم. مادر گرامی و عزیزم! از طرف من از خواهران و برادرانم حلالیت بطلب؛ همانطور که من، عاجزانه از تو می طلبم. از کلیه ی هم ولایتی ها و فامیل هایم نیز حلالیت بطلبید. از تو مادر عزیزم! می خواهم که زینب وار در مقابل مشکلات، چون کوه استوار باشی. مادر جان! اگر من شهید شدم، ناراحت نباش و صبر را همچون حضرت فاطمه (س) پیشه ی خود قرار بده. خون من، از خون «علی اکبر حسین»(ع) رنگین تر نیست، که در کربلای مُعلی، به بدن نازنینش تیر زدند؛ لذا اگر من هم شهید شدم، بدان که در راه حسین(ع) شهید شده ام.۱ (۱۱۹۰۰۸۱) محمود جلوخانی ۱۸/۱۰/۱۳۶۵