شهید، حسین سپونی: پدر عزیز! من به راهی می روم که حق است. من تمام اعمالم، راه رفتنم، گفتارم، کردارم واندیشه ام و حتی خوردن و خوابیدنم، به خاطر خدا و برای خداست. راهی که آخر آن به نور الهی و بهشت ختم می شود که خداوند به بندگان نیکش وعده داده و فرموده است: کسانی که برای من و به خاطر من با خلوص نیّت کار و پیکار کنند، به آن ها بهشت را وعده می دهم. پس، از تو ای پدر عزیز! می خواهم برادرانم علی و حسن و حتی خواهرانم را به این راه دعوت کُنی و به کارها و اعمال و رفتارشان خوب توجه کُنی که این وظیفه شرعی بر گردن شما مادران و پدران است تا از راه صراط مستقیم منحرف نشوند؛ به خصوص خواهرانم که بر گردن مادر عزیز و همچنین برادرانم که بر گردن پدر مهربانم است. پدر! بعد از شهادت من به علی و حسن بگو: برادرت راهی را انتخاب کرد و رفت، که آن راه، راه خدا بود. شما هم وظیفه داری -به عنوان یک شخص مسلمان و متعهد و مسؤول- مردم را به وحدت هر چه بیشتر دعوت کنی؛ همچنان که خداوند در قرآن می فرماید: «و اعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقوا»؛ ای مردم! متفرق نشوید و وحدت خود را حفظ کنید و به ریسمان الهی چنگ زنید. ...و پیام دیگرم این است: با دشمنان قرآن، با قاطعیت هر چه بیشتر رفتار کنید و با آن ها به مبارزه و مقابله برخیزید و آن ها را بکُشید که به راستی شما پیکارگران در راه خدا هستید و اَجری عظیم نزد خدا دارید و اگر کُشته شوید، شهیدان در راه خدا هستید که هیچ وقت نمی میرید و نزد خدا روزی می خورید. هیچ گاه رهبر عزیز -این منجی انسان های مستضعف و دشمن مستکبران- را تنها نگذارید و همیشه از او پشتیبانی کنید و اهل کوفه نباشید و حسین(ع) زمان تان را تنها نگذارید. اگر من شهید شدم، در شهادتم نگریید؛ چون شهادت یک سعادت ابدی است و این را به دیگران هم بگویید. مادر و پدر عزیز و مهربانم! من به شما افتخار می کنم که فرزندی به دنیا آوردید و آن را برای اسلام تربیت کردید و به راه اسلام و قرآن دادید؛ که این خود افتخار بزرگی است. وصیت دیگرم این که: من به خاطر نذری که کردم، ۴۰ تومان به شاهزاده حسین(ع) بدهکارم.۱ (۱۳۸۷۶۷۹) حسین سپونی