شهید، هاشم حدادی: اینک، وقت هجرت است. هنگام رحیل یاران ابا عبدالله الحسین(ع) است. هنگام وصل جان با جان آفرین است؛ فرصتی نمانده است، باید رفت.... هر آن چه داریم، باید گذاشت؛ تنها با کوله باری از اعمال نیک و بد به سرای جاودان باید شتافت و دیگر هیچ.... هان! ای اسلامیان، ای علویان و ای پیروان خط خونین شهادت! مبادا فریب دنیا را بخورید؛ بنا به گفته ی مولای مان امیرالمؤمنین(ع): «این دنیا همانند مار خوش خط و خالی می ماند که انسان را می فریبد و یکباره، چنان نیشی میزند که تا مغز استخوان، نفوذ می کند!» ...و اما چه نیکوست حال شهیدان؛ چه زیباست که حسین(ع) به استقبال می آید؛ به استقبال آنان که یک عمر برایش سینه زدند و عزاداری کردند و در آخر هم برای آزادسازی حرم مطهرش به خون غلطیدند و این سید مظلومان است که روبروی شهیدان ایستاده، با آغوش باز و لب خندان؛ چه زیبا منظره ا ی! چه عظمت و چه شکوه و چه جلالی! همه خوشحالند؛ همه راضی از عمل خویش؛ در حالی که هم خدا از این ها راضی است و هم این ها از خدا راضی هستند. برای شما برادران و خواهران حزب الله پیامی دارم بس مهم و آن این که: از امر ولایت فقیه اطاعت کنید، که «اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم». اگر به ریسمان محکم الهی چنگ زنید، دیگر با هر بادی و با هر سختی و مشکل از راه به در نمی شوید. مبادا امام را تنها بگذارید و به دنیا بچسبید که در آخر حسرت خواهید خورد و مورد لعن و نفرین آیندگان و گرفتار خواهید شد. ما راهیان کربلا، برای آزادسازی کربلای معلی از چنگ منافقان از خدا بی خبر، حرکت کردیم تا آخرین فشنگ و تا آخرین قطره ی خون خود جنگیدیم و سر پیمان خود که با امام خویش بسته بودیم -نه تنها با شعار، بلکه با عمل- ایستادیم و وفاداری خود را به این پیمان الهی با امضای خون خویش به جهانیان اعلام داشتیم و فریاد سرور آزادگان را سر دادیم که: «هیهات منا الذله».... ...و چنان در راه خدا ثابت قدم و استوار ماندیم که به خون خود غلطیدیم و در پذیرش الهی، روسفید از میدان عمل بیرون آمدیم و آیه ی شریفه: «فاستقم کما امرت» را به اثبات رساندیم. هان! ای عاشقان قرآن! ای دل سوختگان اسلام! باید رفت؛ فرصت استراحت نیست. با قوای اندک در مقابل تمامی کفر و با تمام ابزارآلات جنگی باید ایستاد که دشمن بسیار زبون است و پست. باید اسلام را با انقلاب اسلامی صادر کرد و آن هم در عمل، نه در شعار، که: «کم من فئه قلیله غلبت فئه کثیره». برای شما پدر و مادر عزیزم، نمی دانم چه بگویم! برایم آن قدر زحمت کشیده اید؛ برای بزرگ کردن من آن قدر رنج و مشقت برده اید، که قلم من توانایی تشکر کردن را ندارد. فقط از شما می خواهم که صبور باشید و بهانه به دست دشمنان اسلام ندهید. به اهل بیت امام حسین(ع) اقتدا کنید و افتخار کنید که فرزند شما در میدان نبرد و در راه کربلا به شهادت رسید، نه در رختخواب. از خداوند بزرگ می خواهم که به شما و همه ی خانواده های شهدا، اجر و صبر فراوان عنایت کند. ...و با شما همسنگرانم نیز سخنی دارم و آن خدمت است؛ خنثی کردن توطئه های ایادی اجانب است و برگزاری دعاهای توسل و کمیل در منازل شهدا، که روح را صفا می دهد و زنگ های قلب را می زداید. همیشه مساجد را پُر کنید و در کنار آن پایگاه های بسیج را محکم نگه دارید که انقلاب را از همین مراکز بسیج باید حفاظت کرد و به دیگر کشورهای اسلامی صادر نمود. دنیا را کوچک بشمارید؛ به آینده ی سربلند، آینده ی سرافراز اسلام و قرآن بنگرید و مشکلات را تحمل کنید. گوش به فرمان رهبر خود باشید؛ توطئه ها را در گلو خفه کنید و به خودسازی مشغول باشید. در پایان از شما خانواده ی عزیز و همرزمان و برادران و خواهران می خواهم که اگر از این بنده ی حقیر، قصوری در حق آنان شده، به بزرگواری خود ببخشند و بنده را عفو نمایند.۱ (۱۲۲۰۲۳۷) هاشم حدادی یکشنبه ۲۰/۱۱/۱۳۶۴