شهید، علیرضا وهابی نجات: ما همانند شیشه ایم که از شکست ترس ندارد و هر چه بِشکند، تیزتر می گردد. از ما هم هر چه شهید کنند، مصمم تر و استوارتر می گردیم و بر اعتقاد و ایمان مان -در راه خدا- افزوده تر می گردد. برادران، خواهران، پدران و مادران! من که ایمان آورده ام و مؤمن هستم، بر من فرض است به حرف رهبرم، که همانا حرف خداست، یعنی به ندای «هل من ناصرٍ ینصرنی؟» خمینی عزیزم لبیک گویم و به طور داوطلبانه و با آگاهی کامل به اسلام -خصوصاً هجرت، جهاد و شهادت- عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل شوم و از اسلام عزیز دفاع کنم. هجرت، یعنی سفرکردن در راه خدا و برای خدا از شهر، دیار و خانه و زندگی و از پدر، مادر، دوستان و آشنایان دور شدن و تحمل رنج و سختی ها و جهاد، یعنی دفاع از اسلام؛ دفاع از اسلام عزیزی که هر مؤمن آن را با خونش امضا کرده تا به دست ما رسیده است و اَجر جهاد نیز نزد خدا، واژه ی زیبای «شهادت» است، که سعادتی برای بهترین و متقی ترین بندگان خداست. علی(ع) -آن مرد علم و عمل- زنده بود به عشق شهادت و من هم که پیرو او هستم، زنده ام به عشق شهادت؛ ...و اما پدر و مادر عزیزم! از روی شما شرم و خجالت دارم؛ چون به نظر من شما زحمت کش ترین و مهربان ترین پدر و مادر روی زمین هستید و من اگر خورشید را در دست راست و ماه را در دست چپ شما قرار دهم، باز هم نخواهم توانست لحظه ای را از زحمات شما جبران کنم. پدر و مادر عزیزم! شما از اولین نفراتی هستید که شفاعت شما را در پیشگاه خدای متعال خواهم کرد و اَجر دنیوی شما را از نمونه ترین پدر و مادر دنیا، خواستارم که به شما بدهد؛ یعنی پدر! اَجر شما با علی(ع) و مادر! اَجر شما هم با فاطمه زهرا(س)؛ ...و اما از خانواده، دوستان، فامیل و آشنایانم خواستارم که زینب وار زندگی کنند و صدای رسای اسلام را به گوش جهانیان برسانند و در پیروزی اسلام سهمی داشته باشند که همواره آرزوی من قبل از شهادت بود. ...و اما در شهادتِ من شیرینی بدهید و به جای «شبْ غریب»، عروسی بگیرید و اشک چشمان تان، اشک شادی و غرور باشد. خانواده ی عزیز، خصوصاً پدر و مادر! افتخار کنید که فرزندتان همیشه در زندگی می خواسته علی اکبروار زندگی کند و چنین هم شد. از لحاظ مادیات چیزی ندارم؛ ولی هر چه دارم -از کوچک و بزرگ- در راه اسلام خرج کنید و هدیه دهید و از لحاظ معنوی هم افکارم را -که در کاغذ به صورت مقاله آورده ام- به چاپ برسانید. وابستگان، دوستان، آشنایان، برادران و خواهران و خصوصاً پدر و مادر عزیزم و خانواده ی گرامی ام! راه ما را ادامه دهید؛ من شاهد اَعمال شما هستم و چه زیبا و شیرین است لحظه ای که اسلحه را به سینه ی دشمن اسلام نشانه می روم و آن ها را به هلاکت می رسانم و چه زیبا و شیرین تر است لحظه ای که در راه خدا در خون خود می غلطم و به شهادت می رسم و شما را می بینم که به جای گریه، بر من می خندید و به جای سوگواری، برای من عروسی می گیرید. عاشق شهادت؛ علیرضا وهابی نجات ۲۷/۱۰/۱۳۶۰