شهید، نظامعلى حاجی محمدى: این دنیا، زودگذر، ناپایدار و فانى است و ما به دنیاى بى‏ وفایى قدم گذاشته ‏ایم. رفتن به بهشت، شرط و شروطی دارد؛ براى رفتن به بهشت، انسان در هر برهه، امتحان مى ‏شود و اگر از این امتحان‏ ها سربلند بیرون بیاید، بهشت نصیب او مى ‏شود. البته این آزمایش‏ ها چیزى جز انجام فرایض دینى، دورى از گناه و معصیت، خوش رفتارى با انسانها و... نیست. از همه مى ‏خواهم که مرا حلال کنند و اگر بدى، حرف زشتى و یا عمل ناروایى از من دیده‏ اند و یا به طریقى موجب ناراحتى آنها شده ‏ام، مرا ببخشند و حلالم کنند. از خانواده ی عزیزم مى‏ خواهم که در شهادتم، صبر و استقامت پیشه کنند. مادرم! اگر من مجروح و یا معلول شدم و یا اگر به شهادت رسیدم، اسراى کربلاى امام حسین(ع) را به یاد آورید؛ چرا که اگر شما، داغ یک فرزند را دیده ‏اید، حضرت زینب(س) داغ مادرش فاطمه زهرا (س) در لاى در و دیوار، پدرش را با فرق شکافته در محراب مسجد و برادرش را در حال مرگ دید و پس از اسارت نیز رنج بسیارى کشید. آرى! شما باید راه حضرت زینب(س) را در پیش بگیرید و به خدا توکل کنید؛ چون بهترین راه، همین است. پس مادرم! شیر پاکت را حلالم کن. ...و اما شما اى پدرم! هر بدى که از من دیده ‏اید، مرا ببخشید و حلالم کنید و به یاد داشته باشید، که باید تقوا و صبر نوح(ع) را پیشه ی خود سازید. خواهرم! مرا حلال کن و ببخش. حجابت را حفظ کن؛ چون حجاب تو از اسلحه ی من بُرنده ‏تر و هم محکم تر است. به خواهر و برادر کوچکم بگویید: «نظام، پیش خدا رفته است!» عزیزانم، شما باید افتخار کنید و سربلند باشید؛ زیرا من قدم به راهى گذاشته‏ ام که در آن راه، حسین بن على(ع)، سید جوادی ها و قندی ها جان خود را فدا کرده اند. من خدا را شکر مى‏ کنم که در کشور ایران و در خانواده‏ اى اسلامى و پیرو شیعه ی دوازده امامى و در زمانى زندگى مى‏ کنم که رهبرى چون امام خمینى، موسی زمان، درهم کوبنده ی ستمگران و بت شکن عصر حکومت مى ‏کند. خدا را شکر مى‏ کنم از اینکه به من توفیق داد تا با برادران مؤمن و خوب در جبهه حاضر شوم و با نثار خون خود، شاید بتوانم، کارى در راه خدا انجام دهم. نفرین ابدى بر من که اگر در جبهه ی جنگ سستى از خود نشان بدهم و یا حتى براى لحظه ‏اى، مکث کنم و پایم بلرزد. من به خدا توکل مى‏ کنم و از او کمک مى ‏خواهم؛ چرا که او بخشنده و مهربان است. من راضى نیستم و دوست ندارم، کسى بگوید: «نظام، جوان بود؛ حیف شد!» چون من در راهى قدم گذاشته ‏ام که راه شهیدان است. راهى که ما لیاقت پیدا کردیم که پا در جاى پاى آنها بگذاریم. در پایان، خانواده ی عزیزم، همسرم و همه ی شما را، به خداى بزرگ مى‏ سپارم. ۱ (۱۲۱۲۷۱۰) نظامعلى حاجی محمدى ۱۵/۵/۶۶