شهید، محمّدابراهیم مقبل: از این که من از میان شما به عالم ابدیت سفر کردم، می خواهم برای من اشک نریزید؛ چون به قول معروفْ «این شُتری است که در خانه ی همه ی ما می خوابد و هیچ کس هم نمی تواند جلودارش باشد!» اگر در راه خدا مُردَم، مادر! بدان که شما هم دِیْن خود را به خدا ادا کردی و اگر دست تقدیر چنین می خواهد، پس چه بهتر آدمی هر چه کم تر در این عالم -که شما هستید- بماند. مرگ چه شیرین است؛ به خصوص اگر برای رضای خدا باشد. مرگ برای من مانند شهدی است که از عسل شیرین تر است و مُردن در راه رضای خدا و برای آزاد شدن مردم از یوغ بند مستکبرین، چه زیباست. مادر! بعد از مرگم، سَرَت را پیش دیگر مادران بلندکن و بگو که اگر هزاران فرزند همانند من داشتی، در راه اسلام و قرآن می دادی؛ بخند که روح من هم شاد شود. خدا می داند موقعی که رگبار گلوله به طرفم بیاید، بهشت را مقابل چشانم خواهم دید. از پدر و مادر و دیگر برادران می خواهم مرا ببخشند؛ چون من به همه ی شما بدی کردم. مرا ببخشید تا با بخشش شما، آمرزیده شوم. این راهی را که من پیمودم، به جز راه خدا، قرآن و دفاع از اسلام و دفاع از مملکتم نیست. از شما می خواهم بعد از مرگم هیچ گونه ناراحتی از خود نشان ندهید؛ چون خداوند امانتی را که نزد شما به امانت گذاشته بود، پس می گیرد. مادرم! شهادت در راه خدا، اسلام، مملکت، ناموس، امام، قرآن و در راه مستضعفان، چه زیباست!۱ (۱۷۱۶۱۰۱) محمّدابراهیم مقبل ۱۵/۰۹/۱۳۵۹