شهید، شعبانعلی سودایی لاخانی: همسرم! -ان شاء الله- با یاری خدای بزرگ، دوران زندگی را به خوبی بگذرانی و برای بچه هایم، هم پدر و هم مادر خوبی باشی. شمایی که در گذشته -برای رضای خدا- مهریه ات را کتباً و با رضایت به من بخشیدی، تا من با خاطری آسوده عازم جبهه جنگ حق علیه باطل گردم؛ خدا از شما راضی باشد. من چه کاره ام؟ بالاخره انسان است و مرگ و امکان دارد روزی در بین شما نباشم؛ البته من از شما مطمئن هستم که در نبودن من، بچه های مان را نگهداری و به خوبی پرستاری خواهی کرد. همسرم! اگر خدای بزرگ نصیب کرد و در جبهه به مقام والای شهادت رسیدم و یا در اثر بمباران هوایی جانم را از دست دادم و خلاصه، به هر دلیلی دنیای فانی را وداع گفتم، چنان چه جنازه ام به دست شما رسید، مرا در قزوین دفن کنید و در هر صورت نهایت خونسردی خودتان را حفظ کنید و به زهرا و مریم، تا آنجا که می توانید، محبت کنید؛ مبادا احساس بی پدری کنند.۱ (۱۴۱۰۴۲۷) شعبانعلی سودایی