شهید، سید حبیب الله آبفروش: خدایا! مگر این طور نیست که ما را با شفاعت، به پیش خود می بری و برده ای؟ اما من کسانی را دیده ام که از غم این که دوستانشان را به پیش خود فرا خوانده ای، ناراحتند و می خواهند پیش آنها بروند. خدایا! در این مدت با رزمندگان خاصی برخورد کردم که همچون شکارچی، در کمین و منتظر شهادتند و چون اسیری در زندان. خدایا! لطف کردی مرا با این برادران، آشنا کردی؛ چون وقتی این برادران در کنارم هستند، من همیشه در جبهه، راحت تر از خانه یا در شهر هستم. اینجا مرغان آغشته به عشقی هستند که جایشان در این دنیا نیست. ...و اما حسین جان! اگر در روز عاشورا نبودیم که یاریت کنیم، اینک در کربلای ایران شرکت می کنیم و عاشورای دیگری بپا می کنیم. به یادم دعای توسل در خانه بگیرید و در آن مصیبت مادرمان فاطمه (س) را بخوانید و از مادرم می خواهم که مرا ببخشد که پسر خوبی برایش نبودم. از خدا خواسته بودم که مرا قبل از مادرم از این دنیا ببرد؛ چون درد بیمادری درد بیدرمان است و از برادران و خواهرانم می خواهم که مرا ببخشند.۱ (۱۰۰۰۳۷) سید حبیب الله آبفروش