شهید، ابوالقاسم حیدری: بارالها! در این لحظات حساس عُمرم از تو به خاطر گناهانم، پوزش می خواهم و حقیرانه به درگاهت توبه می کنم و امیدوارم که وقتی جان به جان آفرین تسلیم کردم، تو ائمه ی اطهارت را به یاری ما بفرستی؛ چرا که من توشه ی راه ندارم و کسانی هستند از جمله پدر و مادر و خواهر و برادر و همه فامیل های دور و نزدیک که برای انسان گریه می کنند، عوض گریه، دعا کنند که خداوند به بنده ای که تا چند ساعت پیش -مثل آن ها- زنده بود، او را مورد آمرزش خود قرار دهد. به خدا قسم، ای کسانی که وصیت نامه ی مرا می خوانید! در روز قیامت از ما جواب می خواهند. می گویند: شما که قرآن داشتید و رهبری هم چون امام امت، خمینی بت شکن داشتید -که الهی جانم فدای یک لحظه عمر پُر برکت او باد- شما که حق و عدالت، ظلم و بیدادگری را می دیدید، چرا حرکت نکردید؟ برادر و خواهری که خدایت را دوست داری! گوش کن؛ آن دنیا نگویی کسی دعوت به حق نکرد! از رهنمودهای امام و دیگر مسؤولان جمهوری اسلامی ایران، درس شجاعت و ایثار و از خودگذشتگی بگیر! برخیز که دین خدا در خطر یهودیان است! برخیز که ملت مظلوم جهان چشم انتظار حرکت تو هستند! برخیز که دین اسلام از بین می رود و اگر این انقلاب از بین برود دیگر سر بلند نخواهد کرد! برخیز از خواب گران؛ برخیز! مگر۲۵۰ سال خواب بس نیست؟ برخیزید که کربلا، نجف و قدس در انتظار شماست؛ همان طور که الآن قدم های استوار شما دلاورمردان راه حق و آزادی و اسلام را بوسه باران می کنند. برخیز وقت حماسه، ایثار، شهامت و جهاد مقدس فرا رسیده است. پدرجان! از اینکه از شما خداحافظی نکرده ام، از شما معذرت می خواهم و امیدوارم که با بزرگواری، فرزند کوچکت را ببخشید و اگر ناراحتی از من دارید به خاطر خدا ببخشید و به حساب خودم بگذارید. خدمت مادر عزیزم سلام می رسانم و حلالیت می خواهم. خدمت خواهرم ربابه سلام می رسانم و از مادرم و خواهرم می خواهم که اگر گریه کردند، به خاطر مظلومیت سید الشهدا(ع) گریه کنند. از برادرانم می خواهم که امام را تنها نگذارند و از خدمت خواهران عزیزم می خواهم که درس و حجاب خود را فراموش نکنند. از تمام کسانی که به آنها زیان رساندم و حقی به گردنم دارند، حلالیت می خواهم و عاجزانه تقاضامندم که امام را تنها نگذارید و شما را به خدا، یادی از خانواده های شهدا، اسرا، مجروحین، معلولین و مفقودین بکنید. پدر جان! از شما می خواهم (مخصوصاً پدر و مادرم) که شما را به خدا مرا حلال کنید؛ چون بیشتر از این در قیامت گناهکار نباشم. الآن آفتاب غروب می کند؛ معلوم نیست تا چند مدت دیگر زنده باشم. عجله دارم و تند تند و سریع می نویسم. در لحظات آخر عُمرم، از شما خداحافظی و حلالیت می طلبم و این دنیا را چند روز و چند مدت دیگر وداع می کنم و اگر خدا خواست و شهید شدم، برای من دعا کنید که خداوند، مرا ببخشد و همواره به یاد قیامت باشید و اگر چیزی را اشتباها نوشتم و تند بوده است، ببخشید. کاغذ دارد تمام می شود و وداع آخرمان است؛ مرا حلال کنید. مادرم و خواهرم و برادرانم! خدا نگهدارتان. دیدار در روز قیامت -ان شاء الله- با روی سفید و پاک. عصر روز چهارشنبه؛ غروب آفتاب؛ ساعت ۴۵/۵ دقیقه تمام. التماس دعا دارم و السلام؛ ۱۵/۱۲/۶۳ ابوالقاسم حیدری