شهید، حسین رحمانى: من حسین رحمانى، فرزند غلامرضا، متولد ۱۳۴۴، بر اساس رسالت و مسؤولیتى که احساس نمودم، در راه اللّه‏ و پاسدارى و حراست از انقلاب کبیر ایران -که با بیش از ده هزار شهید و مجروح و معلول به دست ما رسیده است- به جنوب کشور براى جنگ با صدامیان کافر، گام نهادم. آمدن به جبهه را یک مسؤولیت و مسیر خدایى مى‏ دانم. در این راه اگر دشمن را شکست دهیم و یا کشته شویم، پیروزیم. به هرحال، این برایم افتخار بوده و از خدایم سپاسگزارم. چنانچه به درجه شهادت برسم، به جایى مى‏ رویم که ملکوتش مى‏ خوانند. من شهادت و مرگ سرخ را بر زندگى ذلت بار ترجیح مى‏ دهم؛ همان طورى که قلبم آگاه است -ان شاء الله- به آرزویم خواهم رسید. هیهات که شانزده سال و اندى از عمرم مى ‏گذرد و هنوز اندر خم یک کوچه‏ ام؛ زیرا نعمت هایى را که پروردگار به من عطا فرموده است، سپاسگزارى نکردم و بیشتر از همه ناسپاس بودم؛ ناسپاسى من از این بابت است که هنوز توفیق نیافتم امام، رهبر و مرجع تقلیدم -روح خدا- خمینى بت شکن را آن طورى که باید بشناسم، بشناسم. افسوس و صد افسوس که با او هم عصر بودم؛ ولى از وفایش بهره‏ مند نبودم و به فرامینش نیندیشیدم. پدر عزیزم! درود خدا بر تو باد؛ چون کوه استوار باش و استقامت کن؛ لحظه ‏اى از یاد و نام خدا غافل مباش؛ در راه خمینى کوشا باش که هر چه بکوشى باز هم کم است؛ قامتت را بالاگیر و نداى «اللّه‏ اکبر، خمینى رهبر» سر ده؛ زیرا رمز پیروزى در سر دادن همین شعارهاست. پدر، برادران و خواهران عزیزم! امکان دارد اتفاقى واقع شود و جنازه من به دست شما نرسد؛ آن گاه به یاد شهداى کربلا افتاده و ناراحتى به خود راه ندهید. چنان چه جنازه‏ ام -باز هم یادآورى مى‏ کنم- به دست تان نرسید، هر وقت دل تان گرفت به بهشت زهرا(س) بروید و به مزار این همه شهید بنگرید، آن وقت درد خود را فراموش مى‏ کنید. در پایان از همگى مى ‏خواهم پیرو ولایت فقیه و روحانیتِ مبارز در خط امام باشید. با کفار و منافقین و آمریکاى خونخوار و دیگر قدرت هاى شیطانى، با تمام قوام بجنگید و انتقام خون شهیدان را از آن ها بگیرید و در نمازهای تان امام را دعا کنید. هم چنین از همه مى‏ خواهم، چنانچه حرفى یا جسارتى یا ناراحتى از من دیده ‏اند، این بنده ضعیف و حقیر را مورد عفو و بخشایش قرار داده و جهت آمرزش روحم، دعا کنند.۱ (۱۳۱۹۶۹۵) حسین رحمانى