شهید، منهاج فلاح: پدر جان و مادر عزیزم! از این که تا این حد گذشت کردید و راضی شدید که بنده افتخار شرکت در جنگ بین اسلام و کفر را کسب کنم، ممنونم. تقاضایی که از شما دارم این است که اگر احیاناً من در این راه شهید شدم، ناراحت نباشید و -خدای ناکرده- نکند توهینی نسبت به رهبری انقلاب و مسؤولین کشور نمایید؛ چون کسی مرا مجبور به این کار نکرد و من خودم این راه را انتخاب کردم و پشیمان هم نیستم. داوطلبانه این راه را انتخاب کردم و خدمت سربازی را -که عبادت است- خیلی دوست داشتم و دارم. ...و شما خواهرانم که این قدر برای برادرتان دلسوزید که اگر یک وقت مثلاً دو ماه به مرخصی نمی آمدم، برایم ناراحت می شدید! امیدوارم بتوانید تا روز قیامت دوری این جانب را تحمّل کنید. تقاضایم از شما این است که فرزندان تان را مؤمن و خدمتگزار تربیت کنید که -ان شاء الله- راه دایی خود را ادامه دهند. ...و شما برادرانم! شما نیز اگر توانستید تا حد امکان به این جنگ و انقلاب کمک مالی و جانی کنید و دست از یاری رهبر برندارید که -ان شاء الله- اَجرش را از خدا بگیرید. ...و شما ملت ایران و مردم زیاران! همیشه در نمازهای جمعه و دعاها شرکت و برای سلامتی رهبر و پیروزی هرچه زودتر رزمندگان دعا کنید و -خدای ناکرده- از خط رهبر برنگردید؛ چون رهبری امام را دنیا پذیرفته است و سعی کنید کارهایتان برای خدا و بدون ریا باشد و همیشه آخرت و رضای خدا را در نظر داشته باشید. مرا پیش شهید کاووس فلاح دفن کنید؛ چون او را خیلی دوست داشتم. همیشه و موقعی که یاد من افتادید، یک سوره قرآن بخوانید. شاید خداوند مرا مورد آمرزش قرار دهد و از سر تقصیراتم بگذرد. با احترام منهاج فلاح؛ قبل از مرحله سوم عملیات محرم ۱۴/۸/۶۱