شهید، علی اصغر علی اکبری: خدایا، خداوندا! من اول از تو طلب آمرزش می کنم. خدایا! این بنده ی ناقابل خود را، رو سیاه از این دنیا مَبر. پروردگارا! خودت می دانی که ما چقدر گناه کردیم و خودت باید قلم عفو بر اعمال مان بکشی؛ از دست ما کاری ساخته نیست! آری، پدر جان! اگر خداوند این امانت ناقابل را از دست شما گرفت، نباید اصلاً ناراحت شوی؛ چون ما انسان ها، از طرف خداوند امانتی نزد شما پدران هستیم و مرگ، برای همه ی انسان ها است؛ پس چه بهتر که مرگ در بهترین راه باشد. پدر جان! می دانم که برای من روز و شب زحمت کشیدی. از شما حلالیت می طلبم. ...و تو، ای مادر! مادری که روز و شب نمی خوابیدی، تا مرا بزرگ کنی. خداوند -ان شاء الله- عوضش را به شما بدهد. فقط از شما تقاضا دارم که شیر پاکت را حلالم کنی، تا شاید مورد رحمت خدا قرار گیرم. ...و تو، ای همسرم! در شهادت من هیچ گونه ناراحتی نداشته باش. خداوند مرا طلبیده است و تو نباید گریه کنی؛ چون انسان هر چه زودتر برود، بهتر است. ...و کلامی چند با خواهرم؛ خواهر جان! در شهادت من اصلاً ناراحت مباش و هرگز گریه مکن. اگر خواستی گریه کنی، برای حسین(ع) گریه کن. تو باید مثل زینب(س) باشی، که در مقابلش سر برادر را روی نیزه زده بودند. از شما تقاضا دارم حجاب خود را رعایت کنی و نماز خود را ترک نکنی؛ این سفارش را به همسرم نیز بگو. خواهر جان! به پدر بگو برای من از همه حلالیت بطلبد. شما هم -ان شاء الله- مرا می بخشی. ...و به برادرانم می گویم: نگذارید اسلحه ی هیچ برادری بر زمین بماند. ...و صحبتی با هم کلاسی هایم؛ هرگز سنگر خود را رها و سفارش پیامبر(ص) را فراموش نکنید. دستور امام زمان(عج) را هم فراموش نکنید و در مواقع ضروری، جبهه را هم از یاد نبرید و نگذارید خون شهیدان پایمال شود. بعد از پیروزی اگر کربلا رفتید، ما را هم فراموش نکنید.۱ (۱۵۲۶۱۳۰) علی اصغر علی اکبری ۲۲/۱۰/۱۳۶۵