شهید، علی مهدی پور: این جانب علی مهدی پور، فرزند حاج شاه رضا، اقدام به نوشتن این چند سطر به عنوان وصیت نامه نمودم و امیدوارم خداوندِ مهربانْ مرا هم از بندگان شایسته ی خویش قرار دهد؛ -ان شاء الله. قبل از هرچیز، اول خدمت شما پدر بزرگوارم سلام عرض می نمایم و امیدوارم -پدر جان- بنده را حلال نمایی؛ چون شما بنده را با رنج و زحمت فراوان به اینجا رساندی و من هنوز نتوانسته ام قطره ای از دریای محبت های شما را جبران نمایم؛ شما مانند باغبانی هستی که گلی را پرورش و آبش داده و علف های هرزش را از اطرافش دور ساخته است و اکنون هنگام شکفتن غنچه های گلش می باشد؛ شاید اجل مهلت ندهد از گُلی که رنج های بسیار برایش کشیدی، استفاده نمایی و او را ببویی! اما تو ای مادرم! به حضور مقدس و شریف شما هم سلام گرم عرض می نمایم و صمیمانه ترین درودها و سلام های بی پایان خودم را -از داخل سنگر در شمالی ترین جبهه ی جنگ با مزدوران صدام، که علیه اسلام بپا خاسته اند- نثارت می کنم. مادرم! چه شب های زیادی را در کنار گهواره ام تا به صبح نخوابیدی و لحظه ای طفل خویش را رها نکردی و چه رنج های بی شماری را متحمل گشتی تا مرا به این سن و سال رساندی، تا پس از دوران خوب کودکی، دوران شیرین جوانی را نیز پُشت سر بُگذارم؛ حال لحظه ای فرا رسیده است که باید از زحمات خویش استفاده نمایی! مادرم! امیدوارم خداوند مرا مهلت دهد تا بتوانم مَحبت های تو را جبران کنم؛ اما اگر اَجل مهلت نداد، تنها خواهشم این است که حلالم کنی. خواهرانم! خواهش من از شما این است که حجاب خود را حفظ کنید. از کلیه ی دوستانم خداحافظی می کنم و از همگی حلالیت می طلبم و امیدوارم همیشه پشتیبان انقلاب به رهبری امام امت، خمینی بت شکن باشید و مسجد، پایگاه و جبهه ها را خالی نکنید و در تمامی صحنه های انقلاب حضور داشته باشید. (۱۷۴۲۳۷۵) علی مهدی پور ۱۵/۴/۶۷