شهید، سیروس احمدى: مادر جان! امیدوارم که مرا حلال کنید. پدر جان! از شما مى‏ خواهم که از همه ی دوستان، آشنایان و کسانى که مرا مى‏ شناسند، حلالیت بطلبید و همچنین به شما وصیت مى‏ کنم، که اگر بچه‏ هاى محله خواستند کارى انجام دهند، کارى به کار آنها نداشته باشید؛ براى من سیاه نپوشید و زیاد گریه نکنید؛ شبهاى جمعه با مقدارى حنا بر سر مزارم بیایید. برادرانم! به شما وصیت مى ‏کنم، با درس خواندن، راه مرا ادامه دهید و به خواهرانم وصیت مى‏ کنم همیشه حجاب خودشان را رعایت کنند؛ تا با حجاب خود، راه من را ادامه دهند. من از خانواده ‏ام مى‏ خواهم، همیشه در دعاها شرکت کرده و افتخار کنند که خانواده ی شهید هستند. اى پدر و مادر عزیزم! اگر من به شهادت رسیدم، افتخار کنید که خانواده شهید شده اید؛ همیشه راه مرا ادامه دهید و در شهادت من، جشن بگیرید، تا مردم از کارهاى شما عبرت بگیرند.۱ (۱۰۲۳۳۹۶) سیروس احمدی

سیدرضا حسینی: عملیات گسترده‌ی رزمندگان در منطقه‌ی «حلبچه» آغاز شده بود و من و «سیروس» در حال پیشروی بودیم. معاون گُردان در حالی که یکی از سنگرهای تجمع عراقی‌ها را نشان می‌داد، صدا زد: «فوراً با «آرپی‌جی» سنگر را بزنید.» که «سیروس»، بلافاصله به سمت من آمد و «آرپی‌جی» را گرفت که شلیک کند. (او در شلیک «آرپی‌جی» و نشانه‌گیری هدف، همتا نداشت.) «آرپی‌جی» را به دوش گرفت و ایستاد؛ اما قبل از شلیک گلوله به عقب پرتاب شد. به سراغش رفتم. هاج و واج مانده بود و مرتب می‌گفت: «کی بود مرا هُل داد؟!» من «آرپی‌جی» را برداشتم و برای نشانه‌گیری دقیق‌تر، کمی نزدیک‌تر رفتم. نشانه گرفتم تا گلوله را شلیک کنم، که کمی دقت کردم و دیدم از دور داخل سنگر تعداد زیادی از مجروحین خودمان هستند، که اگر گلوله شلیک می‌شد، فاجعه‌ی عظیمی رخ می‌داد و همه‌ی آن‌ها کشته می‌شدند. به سراغ «سیروس» رفتم و به اتفاق همان جا دو رکعت نماز شکر به جای آوردیم.