شهید، ابوالفضل سقری ساز: شُکر خدا که راه انبیا را با حجتی چون خمینی، به ما نشان داد و حمد و سپاس خدا را که ما را در انتخاب این راه یاری و توان داد. ای خالق بی همتا! می دانم که به خودم ظلم کردم و بنده خوبی برایت نبودم و احکامت را زیر پا گذاشتم، یا به آن ها بی اعتنا بودم و یا این که سبک شمردم و شُکر هیچ یک از نعمت هایت را بجا نیاوردم؛ اینک لحظه، لحظه تصمیم گیری و زمان، زمان حرکت است؛ اگر یک دَم غفلت کنم و هوای نفسانی بر من چیره شود، نه این دنیا را خواهم داشت و نه آخرت را. دنیا محل گذر است. دنیا برای پیغمبر(ص) و علی(ع) نماند، ما که چیزی نیستیم و من نیز با ایمان به نیابت امام خمینی -رهبری که بر حق و شایسته است و زمینه ساز ظهور حضرت مهدی(عج) می باشد و اسلام واقعی را به ما شناساند و تلاش ها نمود تا تمامی مستضعفین را به سعادت برساند- و بر اثر الطاف خداوند -که نمی توانم سپاس نعمت هایش را بجا آوردم- قدم در این راه گذاشتم؛ به امید آن که به لطف و کَرم خداوند متعال بتوانم خدمت کوچکی به اسلام و انقلاب اسلامی ایران بنمایم؛ زیرا چگونه می توان ادعای مسلمان بودن و پیرو امام خمینی بودن نمود و در جبه های که امام فرمودند «اسلام در مقابل کفر قرار گرفته است»، حضور نیافته و انقلاب اسلامی را یاری ننمایم؟ دوست ندارم بار دیگر از جبهه برگردم. خدا را از همه کس و همه چیز بالاتر می دانم و شهادت را به زندگی ناچیز دنیا ترجیح می دهم. از خداوند می خواهم لیاقت بزرگ شهادت را به من عنایت بفرماید. من نمی دانم و نمی فهمم که شهادت چقدر بزرگ است؛ زیرا زیبایی ملاقات با خدا از درک ما عاجز است؛ اما این را می دانم که به سویی می روم که در آن جا بهشتی، حسن پور، حاج همت، شالباف، فصیحی رامندی، زمانی، نیکجو و دیگران در آن جا جمع هستند. خدایا! تو را به حجت و به نایبش خمینی کبیر قَسَمَت می دهم از سر گناهان من حقیر و عاجز، بگذر.هم اکنون که این وصیت نامه را می نویسم، زمانی است که خمپاره و گلوله های توپ دشمن بر سر مردم مظلوم و بی گناه بانه، سردشت، آبادان و خرمشهر می بارد و با شهیدکردن تعدادی از مردم و رزمندگان غیور ما، آن جا را خونین می کند. حالا برویم به اصل موضوع -که من به عنوان یک پاسدار از این مملکت اسلامی می خواهم- تا چند سطری درد دل کنم. مرا شاید خیلی ها بشناسند و کاملاً با من آشنایی داشته باشند؛ ولی به اندازه ای که خدا و خودم، خودم را می شناسم، کس دیگری نمی شناسد.من در زندگی ای که کردم یعنی همان ۱۹ سال سنی که دارم، شاید مرتکب خیلی از اشتباهات و کارهای غلط شده باشم، به این خیال واهی که فعلاً دنیا هست؛ اما به آخر کار فکر نکرده بودم تا این که سرم به سنگ خورد و فهمیدم دنیا همین طور نمی ماند؛ بلکه همه چیز از بین می رود و اعمال خودم از بین نمی رود و همه چیز وجود دارد. ...و حال، چرا تو برادر، تو دوست و تو رفیق! به خودت فکر نمی کنی؟ یک لحظه شده به خودت فکر کنی؟ چرا نماز نمی خوانی؟ چرا گناه می کنی؟ چرا دروغ می گویی؟ چرا چابلوسی می کنی؟ من می خواهم به تمام کسانی که اگر شد، نماز می خوانند و اگر نشد، نمی خوانند و همیشه کارشان بر نماز مُقدم است، بگویم: بالاخره یک روز باید جواب بدهید و آن وقت است که عذاب تان سنگین تر و مشک لتر خواهد بود. پس چرا زودتر توبه نمی کنید و دست از این کارها بر نمی دارید و خودتان را رها نمی کنید؟ به خدا خیلی ها توبه کردند و دُرست شدند و هیچ مشکلی هم ندارد. فهم و اراده خودتان را قوی کنید و با نفس خودتان بجنگید. گناه کردن دو بُعد خفیف و قوی دارد؛ زمانی که این بچه ها و این دوستان و بعضی از مردم در مقابل گناه قرار می گیرند، اول نمی پذیرند؛ ولی بعد که می پذیرند، گناه در همه آن ها نفوذ می کند و به آن ها اجازه و قدرت فکر کردن و برگشتن از راه خلاف و اشتباه را نمی دهد؛ پس نگذارید در منجلاب گناه قرار بگیرید و غرق گناه شوید؛ بلکه همیشه به نفس تان غلبه داشته باشید و نگذارید او بر شما غلبه یابد و سعی کنید عمل خلاف انجام ندهید. ...و اما توبه کردن هم مشکل نیست. هر لحظه اراده کنی از عمل خلاف یا گناهی که انجام داده ای و نمی خواهی ادامه دهی و واقعاً توبه کنی، خداوند قبول می کند و ثمره و پاداش آن را در آخرت می گیری.حال دوستان و برادرها! یک مقدار روی خودتان فکر کنید و ببینید از کجا نقصی دارید؟ از نظر اعتقادی خودتان را بسازید؛ خودسازی کنید؛ روزه بگیرید؛ امام را تنها نگذارید و همیشه امام را دعا کنید و از امام خمینی -که عصاره پیامبران و ائمه و ثمره خون شهدای بسیار است- اطاعت کنید.هنگامی که به اندیشه های متعالی امام خمینی و آثار انقلاب اسلامی می اندیشم، می گویم: ای کاش هزاران جان داشتم و در راه اسلام می دادم. خدایا! ما که لیاقت کُشته شدن در راهت را نداریم؛ ولی دوست دارم با شهدای عزیزمان محشور شوم؛ شهدایی مانندِ حسن پور، شالباف، فصیحی رامندی، نیکجو، زمانی و شهدایی که جنازه های شان هنوز دست خانواده های شان نرسیده است. و حالا چند جمله ای با خانواده ام؛ با درود بر پدر و مادرانی که اجازه دادند تا فرزندان شان در این جهاد بزرگ شرکت کنند و با سلام به خانواده شهدا؛ درود من بر تو ای مادر! که بر احساسات مادرانه ات غلبه کردی و اجازه جبهه رفتن را به من دادی؛ اما من در پیش مادرانی که هنوز جنازه بچه های شان به آن ها نرسیده است، خجل و سرافکنده هستم. سلام و درود گرم من به تو ای پدر! که در جبهه ها هم یار و هم دوش من بودی و نه تنها جلوگیری نمی کردی، بلکه خودت هم در صف مقدم پیشتاز بودی. ...و اما تو ای برادر! -ان شاء الله- بعد از مرگ من، راه توبه را پیش می گیری و با جبهه رفتنت مشت محکمی بر دهان یاوه سرایان شرق و غرب می کوبی. ...و اما شما خواهرانم! بعد از مرگم رسالت زینب وار بودن به دوش شماست؛ امیدوارم که این رسالت را به خوبی انجام دهید و حجاب تان و نمازتان را حفظ کنید؛ چون حجاب برون تو نشانگر حجاب درون توست. ای پدر عزیزم! عاجزانه از شما، به خاطر کارهای خلافی که کرده ام معذرت می خواهم و از شما حلالیت می طلبم و از تمام دوستان و آشنایان و رفقا، حلالیت می طلبم. پدرم! من ۵/۲ ماه روزه و حدود یک سال نماز بدهکارم، از پولی که پیش تان دارم، صرف این کار کنید و در دعا هم خرج دهید و هر کس هم طلبی از من داشت و ادعا کرد، بدهید و از هر کس چیزی خواستم، حلال می کنم و اگر چیزی ماند در هر موردی که احتیاج دیدید صرف نمایید.۱ (۱۳۹۷۶۰۴) سرباز حقیر؛ ابوالفضل سقری ساز ساعت ۱۰ صبح ۳۱/۵/۱۳۶۳