شهید، عباس شیخى: قسم به خداى حسین(ع)، من راهم را یافتم. خون حسین(ع) جارى است و مکتب حسین(ع)، ایثار و خون مى ‏خواهد و براى سیراب شدن نونهال انقلاب اسلامى، هزاران مرد و زن جوان و حتى بچه‏ هاى ۱۳ ساله از جان خود گذشتند تا مکتب حسین(ع) و حماسه کربلا را زنده کنند. آرى! به قول امام «مکتبى که شهادت دارد، اسارت ندارد.» پدر و مادر عزیز! من با خودسازى و خودآگاهى، این مکتب را انتخاب کردم و دَم آخر، کفّار را کُشتم و سپس راهى بهشت موعود گردیدم. دیگر برایم جاى گریه و زارى نیست؛ باید در چنین مواقعى هر انسان با ایمانى به چنین مکتبى ببالد که چنین افرادى را در دامان فاطمه(س) پرورش و تحویل جامعه داده است. از پدرى چون على(ع) و مادرى مثل فاطمه (س) انتظار چنین اولادى را باید داشت که حسین(ع) در کربلا باشد؛ پس پدر و مادر گرامى! از شما مى‏ خواهم چنین باشید. تنها مسؤولیتى که شما بعد از من دارید، ادامه راه حسین(ع) و خمینى است. مبادا در مقابل منافقان خَم به ابرو بیاورید تا آن ها شما را پریشان حال ببینند. پدر و مادر! باید افتخار کنید. ممکن است حتى جسد من نیز به دست تان نیفتد؛ چون جنگ است و جنگ این چیزها را هم دارد. باز تأکید مى‏ کنم؛ کوچک ترین ضعفى به خود راه ندهید که پریشانى شما، روح مرا در بهشت عذاب خواهد داد. پدر و مادر! باید افتخار کنید که توانستید پسرى پرورش دهید که با خودآگاهى کامل، راه شهادت را پیمود و شما نیز یک قربانى به پیشگاه خداوند اهدا کردید. مادرم! خداوند عادل است. مادر جان! مى‏ دانم تو براى من زحمت زیادى کشیدى؛ ولى باید حلالم کنى؛ چون دین خدا در خطر است و خداوند از شما راضى باشد. برادرانم! امیدوارم در نبود برادرتان، راه او را ادامه دهید و جزو رهروان سید الشهدا(ع) باشید.۱ (۱۴۴۹۳۰۳)