شهید، حسن محمّدى یکتا: با سلام به مادر عزیزم و به روح پاک پدرم که عمر کوتاه خود را صرف تربیت فرزندانش در مسیر اسلام کرد و ما قدر آن را ندانستیم. مادر عزیزم! مى دانم! من نتوانستم براى شما فرزند خوبى باشم و شرمنده ی زحمات شما بزرگوار هستم. -ان شاء الله- مرا مى بخشید؛ اما -اگر خدا قبول کند و توفیق پیدا کنم- در آخرت جبران مى کنم. مادر عزیزم! از تو می خواهم در غم من، مثل حضرت زینب (س)-که در کربلا آن همه غم را دید و صبر کرد و مثل مادران شهدایى که چهار شهید دادند و باز می گویند اگر پسرى داشتم در راه خدا مى دادم- صبر کنى؛ شما هم باید سعى کنى اینطور باشى. من امانتى نزد تو بودم؛ همه ی انسان ها امانت هستند و همه از این دنیاى فانى به دنیاى باقى مى روند؛ اما چه بهتر این امانت را در راه خدا قربانى کرد و براى او داد. خواهران و برادرانم را -که کوچک هستند- خوب تربیت کن و آن ها را به مسیر اصلى اسلام هدایت کن. مادرم! از تو می خواهم از این که چنین پسرى را در راه خدا قربانى کردى، افتخار کنى. همه بدانند من آگاهانه و با انتخاب دُرُست در این راه قدم گذاشتم و این لباس شریف پاسدارى -که مسؤولیت راه شهیدان را به دوش مى کشد- بر تن کردم و از آن زمان که من این راه را شناختم و انتخاب کردم موفق تر و پُربارتر در زندگى گام بر می دارم؛ لذا اگر توفیق بیشترى پیدا کردم و سعادت نصیبم شد و توانستم شهید و رستگار شوم، هیچ کس مسؤول مرگ و شهادت من نیست و بدانید امام حسین(ع) درس شهادت را به ما آموخت و ما ادامه دهنده ی راه او هستیم. من فقط براى خدا و دفاع از اسلام و نوامیس مسلمین و به امر حسین زمان، خمینى کبیر به جبهه ها رفتم و از شما می خواهم نماز را ترک نکنید و به نماز جمعه و دعاى کمیل بروید و براى سلامتى و طول عمر امام و فرج حضرت مهدى(عج) دعا کنید. همیشه گوش به فرمان امام باشید و از امر ولایت فقیه -با جان و دل- دفاع کنید و از گرانى و کمبودها ناراحت نشوید و در مقابل ضد انقلاب و شایعه پراکنى ها ایستادگى کنید. مادرم! تو باید مثل کوه استوار باشى و همیشه حضور خود را در صحنه حفظ کنى. از پدر و مادر بزرگم -که خیلى مرا دوست داشتند و به من خیلى کمک کردند- معذرت می خواهم که نتوانستم براى شان کارى کنم و نتوانستم زحمات شان را جبران نمایم؛ از ایشان طلب رضایت مى کنم. برادران و خواهران عزیزم! خدا را شُکر مى کنم که شما همه در راه اسلام و پیرو خط امام هستید و از همه ی شما می خواهم همیشه از امام پشتیبانى کنید و در نماز جمعه -که مشت محکمى بر دهان آمریکا، شوروى و مزدوران خائن داخلى آن ها است- شرکت کنید. از برادرانم می خواهم راه مرا ادامه دهند و از خواهران و بانوان فامیلم می خواهم -اگر مرا دوست دارند- همیشه چون زینب(س) باشند و حجاب خود را حفظ کنند و همیشه در صحنه حاضر باشند. سخنى با برادران جان بر کف پاسدار دارم و آن این که: در راهى که قدم گذاشتید، ثابت قدم باشید. حالا روى سخنم با شما دوستان عزیزم در مسجد است؛ البته من قابل نیستم تا براى شما برادران عزیز و خدمتگزار به اسلام، پیامى بدهم؛ اما از برادر کوچک تان این پیام را قبول کنید و هیچ وقت از خط امام -که همان خط الله است- بیرون نیایید و با فعالیت و کوشش خود، این انقلاب را یارى دهید. شما در مقابل خون شهدا مسؤول هستید و وظیفه دارید که راه شهدا را ادامه دهید. حتى اگر قرار شد جان تان را هم نثار کنید، این کار را بکنید؛ چون ما هر چقدر براى اسلام کار کنیم، کم کردیم. اخلاق اسلامى را رعایت کنید و در محل الگو باشید تا بتوانید با همین سلاح، دشمنان انقلاب و اسلام را نابود کنید. وقتی مى بینید رهبرکبیر انقلاب روى این مسأله که «مساجد باید حفظ شود و مسجد سنگر است؛ سنگرها را حفظ کنید»، خیلى تکیه مى کنند -اگر خودتان را مُقلد امام می دانید- باید به مساجد اهمیت بدهید و از انجمن اسلامى مسجد هم می خواهم جوانان را در مسجد جمع کنند و به آن ها روح ایثار و شهادت طلبى بیاموزند. جوان هاى منحرف محل را هدایت کنید و هر چه می دانید و در توان دارید به جبهه ها کمک کنید و اگر در توان دارید، حتماً به جبهه ها بیایید. تبلیغ کنید تا جوان هاى شجاع نیز به جبهه بیایند و راه حسین(ع) را -که همانا شهادت است- ادامه دهند. در همه ی کارهای تان خدا را حاضر و ناظر بدانید؛ همیشه حضور خود را در صحنه حفظ کنید؛ نماز جمعه را ترک نکنید و به نماز خیلى اهمیت دهید؛ دعا خیلى بخوانید و براى رضاى خدا زیاد گریه کنید؛ جلوى ضد انقلاب ها و شایعه پراکن ها و آن هایى را که هیچ کارى براى این انقلاب نکردند و الآن هم که جنگ است باز به فکر سود و منافع خود هستند، بگیرید و از شما می خواهم ادامه دهنده ی راه سرخ حسین(ع) -که شهادت در راه خدا است- باشید.۱ (۱۶۸۴۸۳۱) حسن محمّدى یکتا ۴/۷/۶۲